بررسي و تحليل جريان مهاجرت هاي داخلي ايران طي دوره 90-1385

مهاجرت از عوامل اصلي تغيير و تحول جمعيت و مهم ترين عامل خارجي تغيير تعداد و ساخت جمعيت مي باشد. توجه و شناخت و تحليل دقيق سير مهاجرت در مناطق مختلف يك سرزمين، و به تبع آن، برآورد ميزان جمعيت و آشنايي با ساختار سني و جنسي آن در اينده آن منطقه، جهت تامين نيازهاي نسل هاي آتي باعث مي شود كه برنامه ريزي ها به قدرت اجرايي بيشتري دست يابند. در اين تحقيق جريان مهاجرت هاي داخلي ايران در طي دوره 901385 مورد بررسي قرار گرفته است. روش تحقيق، تحليل ثانويه ي داده هاي سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1390 است. نتايج تحقيق نشان ميدهد كه از مجموع 5534666 نفر كه در داخل مرزهاي كشور جابجا شده اند، محل اقامت قبلي 92.06 درصد داخل كشور بوده است. از مجموع مهاجرت هاي داخلي 60.03 درصد از شهر به شهر، 12.87 درصد از روستا به شهر، 14/84 درصد از شهر به روستا، 7/24 درصد روستا به روستا بوده است و 0/99 درصد محل اقامت قبلي خود را اظهار نكرده اند. در زمينه ي مهاجران خارج شده و وارد شده، استان تهران در رتبه ي اول قرار دارد. در طي اين دوره استان هاي البرز (4/12)، سمنان (99/2)، بوشهر (52/2)، يزد (51/2) بيشترين و استان هاي لرستان (2.06)، كرمانشاه (1/99)، چهارمحال و بختياري 1/89 سيستان و بلوچستان 1/35 كمترين نسبت مهاجرت خالص ساليانه را داشته اند. كمترين نسبت مهاجرت رد طي اين دوره مربوط به استان كرمانشاه 286 و بيشترين نسبت مربوط به استان البرز 1830 مي باشد.