اثر نيتروژن و تداخل علف هرز بر ويژگي‌هاي كمّي و كيفي چغندرقند

به‌منظور بررسي اثر نيتروژن و تداخل علف‌هاي هرز بر رشد و عملكرد چغندرقند، آزمايشي به صورت اسپليت پلات در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال 1390 در منطقه حنا (سميرم، اصفهان) اجرا شد. تيمارها شامل چهار سطح نيتروژن خالص از منبع اوره (صفر،210،150،70 كيلوگرم در هكتار) به‌عنوان فاكتور اصلي و تداخل علف هرز در مراحل رشدي چغندرقند (681012برگي و تمام مراحل رشد) به‌عنوان فاكتور فرعي در نظر گرفته شدند. نتايج نشان داد كه اثر بر هم‌كنش نيتروژن و علف هرز بر ويژگي‌هاي كمّي و كيفي چغندرقند (عملكرد ريشه و قند) در سطح احتمال پنج درصد معني‌دار بود. با افزايش سطح نيتروژن از 150 به 210 كيلوگرم نيتروژن در هكتار، قند ملاس، سديم و نيتروژن مضره به‌طور معني‌داري به‌ترتيب به‌ميزان 7/48، 24/26 و 21/09 درصد افزايش و درصد قند ناخالص، ضريب قليائيت، درصد قند قابل استحصال نيز به‌طور معني‌داري به‌ترتيب به‌ميزان 3/09، 8/18، 4/78 درصد كاهش يافتند. بيشترين افزايش وزن تر كل، وزن تر ريشه، وزن خشك ريشه، كل ماده خشك و عملكرد ريشه (به‌ترتيب 2/10، 2/18، 1/55، 1/73 و 1/33 برابر) در بالاترين سطح نيتروژن (210 كيلوگرم در هكتار) و حضور علف هرز در مرحله شش‌برگي در مقايسه با عدم مصرف نيتروژن به‌دست آمد. كاهش مدت زمان رقابت علف هرز و يا وجين علف هرز در مرحله شش‌برگي چغندرقند به‌همراه افزايش نيتروژن تا سطح 150 كيلوگرم در هكتار منجر به كاهش تداخل علف هرز و اثرات سوء نيتروژن بر ويژگي‌هاي كيفي و نيز افزايش عملكرد ريشه چغندرقند شد.