بررسي ويژگي‌هاي مهاجران كشور به تفكيك استان طي دورۀ 1390-1385

هدف اين مقاله، بررسي ويژگي هاي مهاجران به تفكيك استان طي دورۀ 1390-1385 مي باشد. روش تحقيق در اين پژوهش، تحليل ثانويه داده هاي مهاجرت در سرشماري سال 1390 است. طي دورۀ مذكور 5534666 نفر محل سكونت خود را ترك كرده و در محلي غير از محل اقامت قبلي خود ساكن شده اند. نتايج نشان مي دهد نسبت مهاجر به جمعيت در دورۀ مذكور، 76 نفر در هزار بوده است. از كل مهاجرين كشور 56 درصد مهاجرين داخل استاني، 36 درصد بين استاني، 2 درصد خارج از كشور و 6 درصد اظهار نشده بوده اند. استان تهران از استان هايي است كه بالاترين تعداد مهاجران وارد شده و خارج شده را داشته و بعد از آن استان هاي خراسان رضوي، فارس، اصفهان است. اكثر مهاجران خارج شده از استان ها وارد استان هاي همجوار شده اند. اكثر مهاجران مرد و از بين جوانان 2915 ساله كه در سن فعاليت و به دنبال اشتغال و تحصيل هستند، بوده است. علت عمدۀ مهاجرت در استان هاي كشور پيروي از خانوار و در بعضي از استان ها عامل اشتغال، تحصيل، انجام يا پايان خدمت وظيفه و دستيابي به مسكن مناسب تر بوده است. مدت زمان اقامت بيشتر مهاجران وارد شده به استان ها كمتر از 2 سال بوده است. �ظري بررسي شده، سپس سازوكارهاي تعديل مهاجرت مورد بحث واقع مي شود. در ادامه، برخي از مطالعات صورت گرفته در زمينه تأثيرات بازار كار از مهاجرت، با تأكيد تأثيرات آن بر اشتغال و بيكاري و همچنين اثرات روي سطح دستمزدها همراه با نتايج آماري به دست آمده، ارائه مي شود.