مطالعه‌ي تاريخي تحول ازدواج در ايران(1345-1390)

ازدواج، مجراي شكل گيري خانواده است. تغييرات جمعيت شناختي در ارتباط ديالكتيكي با تحولات اجتماعي، خانواده را نيز تحت تأثير قرار مي دهد و به همين نسبت ازدواج نيز در دوره هاي مختلف تاريخي متأثر از عوامل جمعيت شناختي است. اين مطالعه به توصيف تحولات ازدواج در دوره هاي جواني و ميان سالي، در مناطق شهري و روستايي و در چهار دوره ي پيش از انقلاب، پس از انقلاب، دوره سازندگي و دوره اخير پرداخته است. يافته ها حاكي از آن است كه در رابطه با تحولات ازدواج مي توان دو بعد را از هم تفكيك كرد: وضعيت تجرد و درصد تغييرات تجرد. از بعد وضعيت تجرد، نسبت افراد هرگز ازدواج نكرده در بين زنان جوان و ميان سال شهري و روستايي به طور كلي رو به افزايش است. اين نسبت در مردان پس از انقلاب كاهش يافته و پس از آن رو به افزايش نسبي گذاشته است. در رابطه با درصد تغييرات تجرد، نيز بايد گفت، نسبت تغييرات زنان هرگز ازدواج نكرده، روند افزايشي قابل توجهي داشته است. اين در حالي ا ست كه اين امر در بين مردان با شيب بسيار كمي رو به افزايش داشته است.