بررسي تأثير طراحي فضاهاي باز مجتمع‌هاي مسكوني در ايجاد حسِّ‌دلبستگي به مكان (نمونه مورد مطالعه: مجتمع مسكوني ششصددستگاه در شهر مشهد)

پيوند بين انسان و مكان يا »دلبستگي به مكان « مبنايي براي ارضاي بسياري از نيازهاي انسان به واسطه مكان و معنا بخشي به زندگي برشمرده شده است. به ويژه دلبستگي به مكان هاي با اهميت براي انسان كه شاخص ترين آن ها فضاي سكونت است. فضاهاي باز مابين ساختمان هاي مسكوني بستر پيوند ساكنان با طبيعت و محل گذران اوقات فراغت در مكانِ بيروني بلافصل خانه است. در اين راستا پژوهش حاضر به بازشناسي مؤلفه هاي مؤثر در سازماندهي فضاي باز مجتمع هاي مسكوني در جهت افزايش حسِّ دلبستگي ساكنين با فضاي باز مجتمع مي پردازد. نوع پژوهش، كاربردي و به لحاظ روش، توصيفي -تحليلي است. گردآوري اطلاعات به دو صورت كتابخانه اي -اسنادي و پيمايشي -ميداني و با روش پرسشنامه انجام گرفته است. جامعه آماري اين پژوهش، 100 نفر از ساكنين مجتمع مسكوني ششصد دستگاه در شهر مشهد است. براي انجام آمار هاي توصيفي و آمار استنباطي مطالعه حاضر از نرم افزار SPSS و رگرسيون خطي استفاده شده است. نتايج آزمون نشان از معناداري تأثير تمامي معيارهاي متغير مستقل (فضاي باز مجتمع مسكوني) بر متغير وابسته (حسِّ دلبستگي) دارد. به اين نحو كه هر يك از معيارهاي فضاي باز، مؤلفه هاي سازنده دلبستگي، بيشترين تأثيرگذاري خود را بر معيار فضاي سبز؛ و پس ازآن به ترتيب، بر معيارهاي فضاي بازي كودكان، پياده راه ها، مبلمان شهري، مسيرهاي سواره و در نهايت فضاي نشستن، دارند. راهكارهاي طراحيِ ارائه شده در اين پژوهش كاربردي بوده و مي تواند راهبردي براي آگاهي طراحان نسبت به چگونگي تأثير فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني در جهت افزايش دلبستگي به مكانِ ساكنين را فراهم آورد.