سنجش مؤلفه‌هاي مؤثر اجتماعي در تاب‌آوري منطقه 12 شهر تهران

امروزه جوامع محلي در تلاش براي دست يابي به شرايطي هستند كه در صورت وقوع بحران، بازگشت سريع آن ها را به وضعيت پيش از بحران(اوليه يا عادي) فراهم سازد. ازاين رو در سال هاي اخير به مبحث تاب آوري به جاي آسيب پذيري تأكيد خاصي مي شود. دراين بين يكي از مهم ترين مؤلفه هاي اصلي در سنجش ميزان تاب آوري اجتماعات محلي، مؤلفه اجتماعي مي باشد. در پژوهش حاضر روش تحقيق بر اساس هدف، از نوع كاربردي، با استفاده از روش توصيفي تحليلي به شناسايي شاخص ها و عوامل مؤثر بر مؤلفه تاب آوري اجتماعي، درنهايت ارزيابي ميزان آن در محلات منطقه 12 شهر تهران پرداخته مي شود. ازاين رو، ابتدا شاخص ها و عوامل مؤثر برتاب آوري اجتماعي شناسايي و تعريف عملياتي شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه اي در قالب فرآيند تحليل سلسله مراتبي، وزن نهايي شاخص ها به وسيله كارشناسان داخلي تعيين شده، با تحليل هم زمان داده هاي مكاني وغيرمكاني در سطح منطقه جهت گونه بندي محلات 13 گانه و بررسي مؤلفه اجتماعي در سطح محلات، با استفاده از روش آنتروپي ابتدا ميزان اثر هريك از شاخص هاي موجود در سطح محله ازلحاظ تاب آوري موردبررسي قرارگرفته، سپس با استفاده از تحليل سلسله مراتبي، مراحل الگوريتم بهبوديافته درنهايت روش تحليل رابطه خاكستري به تحليل مؤلفه اجتماعي در سطح نواحي شش گانه پرداخته و نتيجه اين تحليل ها منجر به دست يابي تاب آورترين ناحيه در سطح منطقه شده است. نمايش تحليل يافته ها با استفاده از ابزارهاي تحليل مكاني نظير سيستم اطلاعات جغرافيايي و مدل ها و روش هاي تحليل آماري انجام شده است. يافته هاي پژوهش نشان دهنده سطح پايين تاب آوري كل منطقه در برابر بحران است. از بين مؤلفه هاي سازنده و اثرگذار بر تاب آوري اجتماعي-فرهنگي، شاخص ويژگي هاي جمعيتي بيشترين اثر را درافزايش تاب آوري محلات داشته و ناحيه 5 تاب آورترين ناحيه در سطح منطقه مي باشد.