بررسي تأثير عدم تطبيق مهارت بر نرخ بيكاري در ايران

يكي از دلايل بروز بيكاري، نبود تناسب بين مهارت افراد و نيازهاي موجود براي مهارت در جامعه است. اين نوع عدم تطبيق بين عرضه و تقاضاي نيروي كار بويژه از نظر مهارت، به عنوان بيكاري ساختاري تعريف مي شود. از اين رو در پژوهش حاضر تأثير عدم تطبيق مهارت به عنوان يكي از اصلي ترين پارامترهاي بيكاري ساختاري بر نرخ بيكاري به شكل كمي مورد بررسي قرار مي گيرد. بدين منظور از اطلاعات موجود در طرح آمار گيري نيروي كار از سال 1384 تا سال 1391 استفاده شده است. شاخص عدم تطبيق مهارت از مجموع مجذورات اختلاف در عرضه و تقاضاي مهارت محاسبه مي شود. بر اساس نتايج تحقيق، عدم تطبيق مهارت تأثير مثبت و معناداري بر نرخ بيكاري دارد؛ بطوريكه يك درصد افزايش در شاخص عدم تطبيق مهارت سبب افزايش نرخ بيكاري به ميزان 0/13 درصد مي شود. بنابراين توليد دقيق اطلاعات در مورد فرصت هاي شغلي خالي، تغيير متون درسي به خصوص در بخش آموزش عالي، متناسب با تغيير سلايق كار فرمايان به منظور به روز رساني دانش و نيازهاي بازار كار امري ضروري است كه بايد بيشتر مورد توجه واقع شوند.