فرسودگي شغلي و عوامل موثر برآن درماماهاي شاغل در شهرسنندج

زمينه و هدف: فرسودگي شغلي وضعيتي است كه در پاسخ به فشار رواني مزمن و در ارتباط با شغل فرد به وجود مي آيد و منجر به كاهش كارايي و از دست رفتن نيروي انساني مي شود. اين مطالعه با هدف بررسي ميزان فرسودگي شغلي و عوامل مؤثر بر آن در ماماهاي مراكز بهداشتي و بيمارستاني شهر سنندج در سال 1395 انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي روي 200 نفر از ماماهاي شاغل در مراكز بهداشتي و بيمارستاني شهر سنندج انجام شد. نمونه ها با استفاده از جدول اعداد تصادفي به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه استاندارد فرسودگي شغلي ماسلاچ استفاده شد. تجزيه وتحليل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون هاي آمار توصيفي و استنباطي انجام شد. سطح معني داري كمتر از 0/05 معنادار در نظرگرفته شد. يافته ها: از نظر ابعاد فرسودگي شغلي، در بعد مسخ شخصيت 62 نفر (31%) دچار مسخ شخصيت در حد خفيف، 72 نفر (36%) در حد متوسط، 66 نفر (33%) در حد شديد بودند و در بعد خستگي عاطفي 70 نفر (35%) افراد دچار خستگي عاطفي در حد خفيف، 74 نفر (37%) در حد متوسط و 56 نفر (28%) در حد شديد بودند؛ و در بعد موفقيت فردي 71 نفر (35/5%) افراد احساس موفقيت فردي در حد شديد، 78 نفر (39%) در حد متوسط و 51 نفر (25/5%) در حد خفيف بودند. نتيجه گيري: با توجه به نتايج ميزان فرسودگي شغلي در ماماهاي مورد مطالعه در حد متوسط بود. با توجه به اهميت حرفه مامايي در حوزه سلامت، به نظر مي رسد كه به منظور ارتقاء كيفيت خدمات و رضايت افراد نياز به اجراي برنامه هايي جهت پيش گيري و كاهش فرسودگي شغلي مي باشد.