بررسي رابطه‌ي رفاه ذهني پرستاران و رضايت بيماران با نقش ميانجي فرسودگي شغلي

زمينه و هدف: ارتقاء رضايت بيماران، يكي از مهم ترين اهدافي است كه مديران بهداشتي درماني در پي آن هستند. رضايت بيمار وضعيت تعامل بين متخصصين مراقبت هاي بهداشتي و گيرنده خدمات محسوب مي شود و وابسته به روابط پرستاران با كار خودشان است؛ بنابراين پژوهش حاضر، با هدف بررسي رابطه ي رفاه ذهني (احساس رفاه) پرستاران و رضايت بيماران با نقش ميانجي فرسودگي شغلي انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر توصيفي همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل كليه پرستاران بيمارستان هاي دولتي استان لرستان در سال 1397 (2602 نفر) بود. با استفاده از فرمول كوكران تعداد 335 نفر با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي رفاه ذهني سام آرام و محبوبي (1393)، رضايت بيمار (PSI) و فرسودگي شغلي (MBI) استفاده شد. به منظور تجزيه وتحليل داده ها از آمار توصيفي و روش معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان دادند كه رفاه ذهني به صورت مستقيم (0/04= β) و غيرمستقيم (0/44= β) با نقش ميانجي فرسودگي شغلي بر رضايت بيماران اثرگذار است (در مجموع 0/84= β). همچنين رفاه ذهني بر فرسودگي شغلي (0/72= β) و فرسودگي شغلي بر رضايت بيمار (0/62= β) اثرگذار است. نتيجه گيري: رفاه ذهني، با نقش ميانجي فرسودگي شغلي، تأثير مثبتي بر رضايت بيمار دارد؛ بنابراين پيشنهاد مي شود مديران با ايجاد زمينه جهت افزايش رفاه ذهني و حذف عوامل ايجادكننده فرسودگي شغلي؛ رضايت بيماران را افزايش دهند.