ميزان رضايتمندي از برنامه پزشك خانواده در جمعيت شهري شهرستان فسا؛ 1394-1393

زمينه و هدف: رضايت بيمار شاخصي است كه امروزه در دنياي رقابت خدمات پزشكي از اهميتي روزافزون برخوردار است و شايد ساده ترين شيوه ارزشيابي برنامه پزشك خانواده باشد. مطالعه حاضر باهدف تعيين ميزان رضايتمندي گيرندگان خدمت از اجراي برنامه پزشك خانواده شهري انجام گرفت.مواد و روش ها: مطالعه توصيفي مقطعي در سال 1393 روي 411 بيمار مراجعه كننده به پايگاه هاي مجري برنامه پزشك خانواده شهري تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي فسا انجام شد. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه اي بود كه مشخصات دموگرافيك و رضايتمندي از برنامه پزشك خانواده را در 6 بعد موردسنجش قرار داد. ابعاد رضايتمندي شامل مراقبت و تكريم پزشك، اعتماد و اعتقاد به عملكرد وي، دسترسي زماني و مكاني به پزشك، زمان انتظار و روند دريافت خدمات، عملكرد واحدهاي پيراپزشكي، ميزان هزينه هاي پرداختي و خدمات تخصصي و اورژانس بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي t-test دو نمونه مستقل، مجذور كاي و آناليز واريانس يك طرفه تحليل شد. نتايج: تنها 1.7% از افراد نسبت به كليت برنامه رضايت كمي داشتند. هرچند در تمامي ابعاد اكثريت رضايتي مطلوب را ابراز كردند؛ اما بُعد مراقبت، تكريم و اعتقاد به عملكرد پزشك بيشترين و بُعد خدمات اورژانس و بستري كمترين سطح رضايتمندي را به خود اختصاص دادند.نتيجه گيري: رضايتمندي مطلوب از برنامه بيانگر موفقيت اجراي برنامه است كه نقطه عطفي براي اقدام در جهت اجراي برنامه پزشك خانواده شهري در ساير شهرهاي كشور خواهد بود؛ اما در راستاي افزايش رضايتمندي از خدمات تخصصي و اورژانس بازنگري برنامه هاي مربوطه و اعمال اصلاحات ضروري به نظر مي رسد.