ارتباط فرسودگي شغلي و تمايل به ترك خدمت در پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي آموزشي شهر سنندج

زمينه و هدف: فرسودگي شغلي يكي از عمده ترين پيامدهاي استرس شغلي است. پرستاران هنگام ورود به شغل پرستاري افراد منظم، دلسوز و با انگيزه كاري بالا هستند كه پس از مواجه شدن با مشكلات و استرس هاي شغلي محيط كار تمايل پيدا مي كنند از كار خود كناره گيري نمايند. اين مطالعه با هدف تعيين ارتباط فرسودگي شغلي با تمايل به ترك خدمت در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر سنندج در سال 1394 انجام شد. مواد و روش ها: در اين پژوهش مقطعي 165 پرسشنامه به صورت طبقه اي سهميه اي بين پرستاران شاغل در بخش هاي مختلف بيمارستان هاي آموزشي شهر سنندج توزيع شد. ابزار پژوهش شامل برگه اطلاعات شغلي و دموگرافيك، پرسشنامه فرسودگي شغلي Maslach و مقياس پيش بيني ترك خدمت Attwod و Hinshaw بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون من ويتني، كروسكالواليس و ضريب همبستگي اسپيرمن در سطح معناداري 05/0 استفاده شد. يافته ها: نتايج مطالعه ي حاضر نشان داد كه ميزان فرسودگي شغلي در بعد تحليل عاطفي (4/33 ±27/27) و در بعد مسخ شخصيت (4/85 ±25/21) بود كه متوسط محسوب مي شوند. ميزان فرسودگي شغلي در بعد احساس عدم موفقيت فردي كم (5/45 ±19/59) بود. ميانگين و انحراف معيار تمايل به ترك خدمت 0/34 ± 3/04 بود. ارتباط معني داري بين فرسودگي شغلي با تمايل به ترك خدمت وجود نداشت. نتيجه گيري: بين فرسودگي شغلي و تمايل به ترك خدمت در پرستاران ارتباطي وجود ندارد.