بررسي وضعيت خود درماني و عوامل مرتبط با آن در سالمندان ساكن شهر سنندج

زمينه و هدف: خود درماني معمولي ترين شكل خودمراقبتي است كه تحت تأثير عوامل اجتماعي و فرهنگي قرار مي گيرد. سالمندان به دليل وجود بيماري هاي زمينه اي جسمي و رواني ممكن است بيشتر از ساير گروه هاي سني اقدام به خوددرماني كنند. اين مطالعه با هدف بررسي خوددرماني و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر سنندج انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي و از نوع توصيفي ndash; تحليلي بود كه در بهار 1397 روي 275 نفر از سالمندان ساكن شهر سنندج انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه محقق ساخته خوددرماني استفاده شد. داده ها با آمار توصيفي، تي مستقل، كاي اسكوئر و رگرسيون لجستيك و با استفاده از نرم افزار SPSS16 تحليل شد. سطح معني داري 0/05 در نظر گرفته شد. يافته ها: با توجه به نتايج مطالعه 5/28 درصد از سالمندان كرد طي سه ماه گذشته خوددرماني داشته اند. كارمند بودن (در گذشته) (0/004 =p) و زندگي با همسر و فرزندان (0/047 =p) با خود درماني ارتباط داشت. مشكلات مالي و مشكل در گرفتن نوبت بيشترين دلايل خوددرماني سالمندان مورد مطالعه بود. بيشترين ميزان داروهايي كه به طور خودسرانه مصرف شده بود مربوط به مسكن ها (43/1%)، قرص هاي سرماخوردگي (26/4%) و داروهاي قلبي (20/8%) بود. نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه، خودردماني در سالمندان شيوع بالايي داشت. با توجه به مضرات خوددرماني، ارائه برنامه هاي آموزشي اختصاصي ويژه سالمندان ضروري به نظر مي رسد