موانع قابل اصلاح آموزش هاي باليني از ديدگاه دانشجويان و مربيان باليني دانشكده پرستاري و مامايي مشهد

زمينه و هدف: آموزش باليني يك جزء مهم در آموزش پرستاري تلقي مي‌گردد. با اين وجود، كيفيت آموزش باليني كمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا اين مطالعه با هدف تعيين موانع قابل اصلاح آموزش باليني از ديدگاه مربيان و دانشجويان پرستاري و هوشبري انجام گرديد. روش‌ها: اين مطالعه به روش توصيفي بر روي دانشجويان پرستاري و هوشبري دانشكده پرستاري دانشگاه علوم پزشكي مشهد انجام شد. واحد‌هاي مورد مطالعه به روش سرشماري انتخاب گرديدند. تعداد كل واحد‌هاي مورد مطالعه 95 نفر بودند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه تعيين موانع آموزش باليني و نيز فرم نظر‌سنجي موانع قابل اصلاح آموزش باليني بود. تعيين روايي هر دو پرسشنامه به روش روايي محتوا و پايايي آن‌ها نيز به روش ضريب آلفاي كرونباخ صورت گرفت. تجزيه تحليل داده‌ها به كمك نرم افزارSPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون‌هاي آمار توصيفي انجام شد. نتايج: ميانگين سني دانشجويان مورد مطالعه 4.39±25.14 سال بود. يافته‌هاي مطالعه 9 مانع قابل اصلاح آموزش باليني شامل توجه ناكافي مربي به نياز‌هاي آموزشي دانشجويان در محيط آموزش باليني، بازخورد ناكافي به دانشجويان، نامشخص بودن اهداف و شرح وظايف دانشجويان، صرف اغلب اوقات كارآموزي به مطالب تئوري، تاكيد نكردن مربيان بر انجام پيش مطالعه، رعايت نكردن مراحل آموزش بالين، عدم وجود قدرت تصميم‌گيري به طور مستقل در زمينه انجام مهارت‌هاي تكنيكي، قابليت كم اجرايي روش‌هاي جديد آموزشي با امكانات موجود و نبود سيستم ارزشيابي واحد براي دانشجويان مشخص نمود. نتيجه گيري: گرچه موانع زيادي در آموزش باليني به خصوص در بخش هاي مراقبت ويژه وجود دارند كه موجب اختلال در كيفيت آموزش باليني مي‌شوند، اما اكثر اين موانع قابليت اصلاح داشته و مي‌توان با رفع اين موانع به بهبود عملكرد دانشجويان و در نهايت ارائه مراقبت‌هاي مؤثر و ايمن دست يافت.