طراحي مدل خودگرداني استان‌هاي جمهوري اسلامي ايران

تمركززدايي يكي از اقدامات مؤثر بر توسعه كشورها محسوب مي شود. چون الگوي سازماندهي نامتراكم استان هاي جمهوري اسلامي ايران، كشور را با مشكلاتي گوناگون روبه رو نموده است، پژوهش پيشِ رو به دنبال ايجاد چهارچوب نظري براي حركت به سمت سازماندهي نامتمركز است. به منظور انجام پژوهش از روش كيفي نظريه پردازي داده بنياد استفاده شده است. جامعه آماري اين پژوهش شامل خبرگاني است كه به عنوان استاندار سابقه فعاليت داشته اند و در حوزه مديريت دولتي داراي دانش كافي هستند. طي مصاحبه با شانزده خبره كه تا زمان دست يابي به اشباع نظري به انجام رسيد، اين نتيجه به دست آمد كه اگرچه عواملي مانند قوم گرايي و موزائيكي بودن كشور، تمايل مقامات براي حفظ قدرت و توسعه نامتوازن استان ها از سرعت تمركززدايي در كشور مي كاهد، ولي اگر نخبگان بتوانند با تأثير بر شهروندان باعث نهادينه شدن مردم سالاري در استان ها شوند و با تأثير بر رهبران سياسي، هويت قانوني استان هاي خودگردان را به شكلي مطلوب تعريف نمايند، مي توان اميدوار بود كه بنا به شرايط مطلوب قومي، مذهبي و اقتصادي منطقه، خودگردان شدن استان ها منجر به افزايش نشاط عمومي، پايداري درآمد، تقويت شراكت گرايي، بهبود شرايط اقتصادي، قانون گرايي و كارايي در ارائه خدمات گردد كه اين كنش ها، سرانجام باعث تقويت حاكميت در كشور خواهد شد.