اثربخشي درمان فراشناختي بر باورهاي فراشناختي بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

زمينه و هدف: اختلال استرس پس از سانحه با كاهش كيفيت زندگي، افزايش خطر خودكشي و اختلالات روانپزشكي همراه است. پژوهش‌هاي اندكي در زمينه اثربخشي مدل فراشناختي در درمان اين مبتلايان انجام شده است. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان فراشناختي بر باورهاي فراشناختي مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه انجام شد. روش‌ها: اين پژوهش در غالب يك مطالعه آزمايشي تك‌موردي با استفاده از طرح خطوط پايه چندگانه اجرا شد. جامعه آماري را كليه مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه در شهر تبريز در سال 93 تشكيل مي‌دادند. نمونه پژوهش سه نفر از مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه، مراجعه‌كننده به روانپزشك بودند كه بر اساس نمونه‌گيري مبتني بر هدف و در دسترس انتخاب شدند. بيماران در مراحل پيش از درمان، حين درمان و دوره شش هفتگي پيگيري با استفاده از مقياس‌هاي استاندارد ارزيابي شدند. براي تحليل داده‌ها از درصد بهبودي و اندازه اثر استفاده شد. نتايج: درمان فراشناختي هم از لحاظ آماري و هم باليني به طور معني‌داري موجب كاهش باورهاي فراشناختي مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه در مرحله پس از درمان و دوره پيگيري گرديد. درصد بهبودي براي مشاركت كننده اول، دوم و سوم به ترتيب 54.74،51.09، 50.65 به‌دست آمد. نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از اثربخشي باليني درمان فراشناخت در فرهنگي متفاوت از فرهنگ سازنده اين پروتكل درماني بود. به طوري كه اين روش درماني، احتمالا در كاهش باورهاي فراشناختي اختلال استرس پس از سانحه از كارائي لازم برخوردار است.