اثربخشي اميد درماني گروهي بر اميدواري و نگرش‌هاي ناكارآمد بيماران HIV مثبت

زمينه و هدف: با وجود آمار رو به رشد مبتلايان به HIV مثبت در كشور، كيفيت پايين زندگي و وضعيت نامناسب روان شناختي اين بيماران، از جمله موضوعاتي است كه كمتر به آن پرداخته شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر بخشي اميد درماني گروهي در افزايش اميدواري و بهبود نگرش هاي ناكارآمد بيماران HIV مثبت انجام شد. روش ها: اين مطالعه به روش نيمه تجربي از نوع پيش rlm;آزمون پس rlm;آزمون با گروه كنترل انجام شد. جامعه آماري شامل مبتلايان به بيماري HIV مراجعه كننده به مركز مشاوره بيماري هاي رفتاري رباط كريم بود. ۲۸ نفر به روش تصادفي ساده انتخاب و به دو گروه ۱۴ نفره تخصيص داده شدند. گروه مداخله در هشت جلسه اميد درماني گروهي شركت داده شدند و در اين مدت گروه كنترل مداخله اي را دريافت نكرد. داده ها توسط پرسشنامه هاي استاندارد گردآوري گرديد و با كمك نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ تحليل گرديد. نتايج: اميد درماني گروهي در افزايش اميدواري بيماران HIV مثبت موثر بود ((P 0.001). نتايج آزمون مانكووا نشان داد كه اميد درماني گروهي در بهبود نگرش موفقيتكمال طلبي و نگرش نياز به راضي كردن ديگران موثر مي باشد ((P 0.001). نتيجه گيري: به نظر مي رسد اميد درماني گروهي به عنوان درمان انتخابي در بهبود سطح اميدواري و كاهش نگرش هاي ناكارآمد بيماران HIV مثبت از اثر بخشي مطلوبي برخوردار باشد. لذا استفاده از مداخلات روان شناختي در محيط هاي درماني پيشنهاد مي گردد.