اثربخشي آموزش خود دلسوزي بر احساس تنهايي و تاب‌آوري در زنان مطلقه بي بضاعت

مقدمه:زنان مطلقه به دليل رنج تنهايي و نداشتن تكيه گاه محكم در معرض انواع آسيب هاي رواني مي باشند. هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش خوددلسوزي بر احساس تنهايي و تاب آوري در زنان مطلقه بي بضاعت انجام شد. روش: جامعه آماري شامل كليه زنان مطلقه تحت حمايت سازمان بهزيستي شهر خرم آباد در سال 1396 بودند. 30 نفر به شيوه نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. روش پژوهش نيمه آزمايشي و طرح آزمايش، پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. ابتدا مقياس احساس تنهايي اجتماعي و عاطفي بزرگ سالان (SELSAS) و پرسش نامه تاب آوري (Connor Davidson, 2003) به عنوان پيش آزمون اجرا شد و آموزش متمركز بر دلسوزي براي گروه آزمايش، در 8 جلسه اجرا شد ولي گروه گواه هيچ گونه آموزشي دريافت نكرد. در مرحله پاياني نيز همه آزمودني ها به پرسش نامه هاي مذكور به عنوان پس آزمون پاسخ دادند. يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه بعد از تعديل نمرات پيش آزمون ميزان ميانگين نمرات احساس تنهايي و زير مؤلفه هاي آن تنهايي اجتماعي و تنهايي خانوادگي در گروه آموزش متمركز بر دلسوزي به طور معني داري پايين تر از گروه گواه است (P 0/05)، همچنين در گروه آموزش متمركز بر دلسوزي ميزان ميانگين نمرات تاب آوري به طور معني داري بالاتر از گروه گواه بود (P 0/05). نتيجه گيري: آموزش متمركز بر دلسوزي مي تواند باعث كاهش افكار منفي كه منجر به متمايز شدن فرد از ديگران و افزايش مكانيسم سازش مثبت در زنان مطلقه تحت حمايت بهزيستي مي شود.