نقش واسطه اي خودتمايزيافتگي در رابطه بين تاب‌آوري با دلزدگي زناشويي در زنان متاهل

مقدمه: رابطه بين تاب آوري و فرسودگي زناشويي از حمايت نظري و تجربي كافي برخوردار است، اما درباره سازوكارهاي كه تاب آوري از طريق آنها بر فرسودگي زناشويي اثر مي گذارد مطالعات اندكي وجود دارد. هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش واسطه اي خودتمايزيافتگي در رابطه بين تاب آوري با دلزدگي زناشويي در بين زنان متاهل شهر تهران انجام شد. روش: اين پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. از جامعه زنان متاهل ۲۰۰ نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به وسيله مقياس دلزدگي زناشويي (CBS)، مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (CDRISC) و پرسشنامه تجديدنظر شده خود تمايزيافتگي(DSI R) مورد آزمون قرار گرفتند. پس از اينكه داده ها جمع آوري شد با استفاده از (همبستگي پيرسون و تحليل مسير) تحليل شدند. يافته ها: نتايج آزمون تحليل مسير نشان داد كه اثر مستقيم تاب آوري بر دلزدگي زناشويي منفي معنادار (P 0. 01, ß = -0.212) و بر خودتمايزيافتگي مثبت معنادار (P 0.01, ß = 0.459) بود. همچنين نتايج تحليل مسير نشان داد كه اثرغيرمستقيم تاب آوري بر دلزدگي زناشويي از طريق خودتمايز يافتگي منفي معناداري (P 0.05, ß = -0.096) بود. نتيجه گيري: مطالعه حاضر بر نقش واسطه اي خودتمايزيافتگي به عنوان يك سازوكار مهم در رابطه بين تاب آوري و دلزدگي زناشويي تاكيد دارد. بنابراين، گسترش و توسعه خودتمايزيافتگي در زنان متاهل مي تواند روش خوبي براي حمايت از آنها در مواجهه با ناملايمات زندگي زناشويي باشد.