بهبود شاخص‌هاي جوانه‌زني و بنيه بذركنجد (Sesamum indicum L.) تحت تنش خشكي با غني‌سازي بذر با روي و بور

تنش خشكي روي گياه مادري مي‏تواند سبب كاهش خصوصيات جوانه‎زني بذرهاي حاصل ‎شود و استفاده از عناصر كم‏مصرف اثرات سو تنش را كاهش داده و سبب توليد بذرهاي با قابليت جوانه‎زني بهتر مي‏گردد. اين پژوهش در قالب 2 آزمايش در سال 1393 در آزمايشگاه بذر دانشگاه ياسوج اجرا شد. در آزمايش اول بذرهاي كنجد رقم داراب 1، بدست آمده از آزمايش مزرعه‌اي شامل سطوح آبياري پس از 75، 110 و 145 ميلي‌متر تبخير از تشت تبخير و محلول‌پاشي سولفات ‌روي 3000 پي‌پي‌ام، اسيد بوريك 2000 پي‌پي‌ام، تركيب سولفات‌روي + اسيد بوريك و شاهد (بدون محلول‏پاشي) در دماي 30 درجه سلسيوس، مورد آزمون جوانه‌زني قرار گرفتند. در آزمايش دوم اعمال تنش خشكي با پلي‌اتيلن‌گلايكول 6000 در 3 سطح شامل پتانسيل اسمزي صفر، 0.2 و 0.4 مگاپاسكال و خيساندن بذرها با آب مقطر، محلول‌هاي سولفات‌ روي 0.3 درصد، اسيد ‌بوريك 0.3 درصد، سولفات روي+ اسيد بوريك و بذرهاي غني‌شده شامل بذر با مقدار روي 159 پي‏پي‏ام (روي بالا)، بذر با مقدار بور 15.3 پي‏پي‏ام (بور بالا) و بذر با مقدار 139.5 و 14 پي‏پي‏ام (تركيب روي و بور بالا) و بذر خشك بدون پيش تيمار بود. نتايج آزمايش اول نشان داد كه با تاخير در آبياري، محلول‌پاشي عناصر ك روي، بور و تركيب روي با بور سبب افزايش صفات جوانه‌زني شدند. در آزمايش دوم هر چند تيمارهاي خيساندن بذر با محلول‌هاي روي و بور، موجب كاهش صفات جوانه‌زني شد، اما تيمارهاي بذر محتوي روي و بور بالا، تاثير بسزايي بر افزايش بنيه‌‌ي بذر و فعاليت آنزيم‌هاي پاداكساينده در برابر تنش خشكي داشت.