بررسي فراواني اختلال خودبيمارانگاري در پرسنل اتاق هاي عمل بيمارستانهاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي گيلان

مقدمه: خود بيمارانگاري يكي از انواع اختلالات شبه جسمي مي باشدكه علي رغم وجود سلامت بدني، فرد حداقل به مدت ۶ ماه به وجود يك بيماري جدي درخود معتقد است و غالبا با اضطراب و افسردگي توام است.هدف: با توجه به اينكه بسياري از پرسنل اتاق عمل تحت تنش قرار دارند و با توجه به تاثير مستقيم عملكرد اين گروه در سلامت جامعه، پژوهش حاضر با هدف تعيين فراواني اختلال خودبيمارانگاري در پرسنل اتاق عمل هاي بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي گيلان انجام شده است.روش: اين پژوهش به روش سرشماري برروي ۱۰۱ نفر از پرسنل اتاق عمل هاي بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي انجام شده است. پرسنل اتاق عمل به پرسشنامه دموگرافيك و پرسشنامه استاندارد خودبيمارانگاري ايوانز پاسخ دادند و داده ها با استفاده از نسخه ۱۸نرم افزارspss تحليل گرديد. يافته ها: در اين پژوهش ميزان شيوع خودبيمارانگاري ۱۸/۱۹% به دست آمد. ۴۲نفر(۴۶/۷ %) سالم و ۳۲ نفر(۳۵/۶ %) تا حدودي اين اختلال را داشتند. از۱۶پرسنل مبتلا به اين اختلال ۱۴ مورد اختلال خودبيمارانگاري خفيف و ۲ مورد اختلال خودبيمارانگاري متوسط داشتند. رابطه ي معني داري ميان اختلال خودبيمارانگاري با جنس,مدرك تحصيلي و وضعيت تاهل مشاهده نشد . در حالي كه رابطه ي سن و خودبيمارانگاري معنادار بود ( ۰/۰۱۳ =p). نتيجه گيري: در اين مطالعه، شيوع بالايي از اين اختلال نسبت به پژوهش هاي جهاني مشاهده شد. براساس نتايج اين پژوهش، با افزايش سن، شيوع اختلال خودبيمارانگاري افزايش مي يابد .علت اين ارتباط معنادارآماري ميتواند ناشي از افزايش اضطراب و افسردگي باشدكه نيازمند مطالعات گسترده تري جهت روشن شدن اين موضوع مي باشد.