نقش واسطه‌‌اي اجتناب تجربه‌اي در رابطه بين ناگويي هيجاني و تنظيم هيجان در بيماران مبتلا به افسردگي اساسي پس از آسيب مغزي تروماتيك

مقدمه: مشكلات هيجاني از جمله شايع‌ترين پيامدهاي آسيب مغزي تروماتيك بوده كه در سبب‌شناسي افسردگي اساسي پس از آسيب مغزي تروماتيك دخيل هستند. هدف: اين پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه ‌اي اجتناب تجربه‌اي در رابطه بين ناگويي هيجاني و تنظيم هيجان در بيماران مبتلا به افسردگي اساسي پس از آسيب مغزي تروماتيك انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري را بيماران مبتلا به آسيب مغزي تروماتيك كه تشخيص افسردگي اساسي گرفته بودند و سال ۱۳۹۷ در بيمارستان شهيد بهشتي كاشان پرونده درماني داشتند، تشكيل دادند كه تعداد ۶۰ نفر به شيوه هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامه پذيرش و عمل (بوند و همكاران، ۲۰۱۱)، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (بگبي و پاركر و تيلور، ۱۹۹۴) و مقياس دشواري در تنظيم هيجان (گراتز و رومر، ۲۰۰۴)، پاسخ دادند. تحليل داده ‌ها با آزمون آماري همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون سلسله مراتبي بر اساس روش بارون و كني انجام شد. يافته ‌ها: يافته‌ هاي پژوهش نشان داد كه بين ناگويي هيجاني، تنظيم هيجان و اجتناب تجربه‌اي در سطح (۰/۰۱ P) ارتباط معنادار وجود دارد و اجتناب تجربه‌اي در ارتباط بين ناگويي هيجاني و دشواري در تنظيم هيجان، نقش واسطه‌اي جزئي ايفا مي‌كند (۰/۰۵ P). نتيجه‌ گيري: با توجه به نتايج به دست آمده، تغيير در اجتناب تجربه‌ اي موجب تغيير در ناگويي هيجان و تنظيم هيجان مي ‌شود. بدين ترتيب اين پژوهش زمينه را براي به‌كارگيري مداخله ‌هايي متمركز بر كاهش اجتناب تجربه‌ اي از جمله درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در افسردگي اساسي پس از آسيب مغزي تروماتيك فراهم مي‌كند.