اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تاب‌آوري، رضايت زناشويي و نگرش نسبت به ناباروري زنان نابارور

مقدمه: ناباروري يك مشكل رو به افزايش است كه پيامدهاي روان شناختي فردي و خانوادگي زيادي به دنبال دارد. هدف: هدف از اين پژوهش، بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تاب‌آوري، رضايت زناشويي و نگرش نسبت به ناباروري در زنان نابارور شهر اصفهان بود. روش: طرح پژوهش از نوع پژوهش ‌هاي شبه آزمايشي بوده و جامعه آماري آن را كليه زنان نابارور كه به مراكز درماني ناباروري شهر اصفهان در سال ۱۳۹۷ مراجعه مي ‌كردند، تشكيل مي‌دادند. به روش نمونه ‌گيري در دسترس، ۳۰ نفر انتخاب‌شده و در دو گروه آزمايش (۱۵ نفر) و گروه كنترل (۱۵ نفر) جاي گرفتند. درمان مبتني بر پذيرش و تعهد طي هشت جلسه در گروه آزمايش اجرا شد. از شركت‌كنندگان هر دو گروه خواسته شد به پرسشنامه ‌هاي رضايت زناشويي انريچ، پرسشنامه تاب‌ آوري كانر و ديويدسون و پرسشنامه محقق ساخته نگرش نسبت به ناباروري پاسخ دهند. داده ‌هاي جمع ‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار ۲۰ Spss و به روش تحليل واريانس با اندازه ‌هاي تكراري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ‌ها: نتايج بين ‌گروهي نشان داد كه تاب‌ آوري و رضايت زناشويي افراد گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل در افزايش و نگرش منفي نسبت به ناباروري كاهش پيدا كرده است. به استثناي مرحله پيگيري تاب ‌آوري، اين تفاوت معنادار در مراحل پس‌ آزمون و پيگيري رضايت زناشويي و نگرش منفي مشاهده شد (۰/۰۱ P). نتيجه ‌گيري: با توجه به عناصر درماني درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و هماهنگي آن با مشكلات روان‌شناختي ناباروري، مي‌تواند روان ‌درماني مناسبي براي پيامدهاي روان‌شناختي اين افراد باشد.