مقايسه روش هاي تغذيه اي متناوب و بلوس بر ميزان آسپيراسيون تنفسي در بيماران مبتلا به سپسيس بستري در بخش هاي مراقبت هاي ويژه: يك كارآزمايي باليني تصادفي سه سوكور

مقدمه: تغذيه يك نياز اصلي بشر و يك چالش بزرگ در بخش هاي ويژه است و مي تواند عامل خطرزا در ابتلا به عفونت باشد و كمبود آن يا سوء تغذيه با عوارض متعددي همراه خواهد بود. در بيماران بخش هاي ويژه حمايت تغذيه اي معمولاً به صورت گاواژ است كه با عوارض متعددي مانند آسپيراسيون همراه است. هدف: هدف كلي اين مطالعه مقايسه دو روش تغذيه بلوس و متناوب بر ميزان آسپيراسيون بيماران مبتلا به سپسيس بستري در بخش هاي مراقبت ويژه مي باشد. مواد و روش ها: اين مطالعه يك مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي سه سو كور بوده كه به مدت سه روز روي 60 بيمار مبتلا به سپسيس بستري در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان چمران تهران در سال 95 -1394 انجام شد. بيماران در سه گروه بلوس، متناوب و كنترل جاي گرفتند كه در هرگروه بيست بيمار مورد بررسي قرار گرفت. جهت بررسي آسپيراسيون تنفسي محلول متيلن بلو به محلول غذايي اضافه شد و هنگام ساكشن لوله تنفسي، ترشحات ريوي از نظر وجود رنگ آبي متيلن بلو مورد بررسي قرار گرفتند. جهت تحليل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. يافته ها: نتايج به دست آمده از آزمون كروسكال واليس بيان گر عدم وجود تفاوت معني دار در بين سه گروه از نظر تعداد دفعات آسپيراسيون در روزهاي اول، دوم و سوم (P 0/05) بود. همچنين آزمون فريدمن و كوكران هم نشان دادند كه در آسپيراسيون تنفسي بيماران در سه روز متوالي تغيير معني دار آماري ايجاد نشد (P 0/05). بحث و نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد هيچ تفاوت معني داري از نظر ميزان آسپيراسيون در سه گروه با روش هاي تغذيه اي بولوس، متناوب و متداول (كنترل) مشاهده نشد. انجام مطالعات بيشتر با حجم نمونه بالاتر و دوره زماني طولاني تر پيشنهاد مي شود.