تأثير اجراي الگوي مراقبت مشاركتي بر كيفيت زندگي بيماران قلبي

مقدمه: بيماري كرونر قلب يك بيماري مزمن است كه جهت جلوگيري از پيشرفت بيماري و عوارض آن نياز به درمان، مراقبت و نظارت طولاني مدت دارد. بار مالي و اجتماعي ناشي از اين بيماري در جامعه به قدري زياد است كه محققين را بر آن داشت تا جهت كاهش عوارض آن، در جستجوي راهكارهاي مؤثر باشند و اين بيماران بتوانند زندگي با كيفيتي را سپري كنند. هدف: هدف از اين مطالعه بررسي تأثير اجراي مدل هاي مراقبتي در كاهش عوارض بيماري و بهبود كيفيت زندگي بيماران مبتلا به اين عارضه مي باشد. مواد و روش ها: اين مطالعه يك كارآزمايي باليني تجربي است. جامعه پژوهش شامل 58 بيمار كرونري كه در فاصله زماني بهمن ماه 1394 تا ارديبهشت 1395 در بخش هاي ويژه قلب بيمارستان هاي ولي عصر ناجا و 502 ارتش بستري شده بودند، تشكيل مي دهد. اين بيماران با توجه به معيارهاي ورود انتخاب و به روش بلوك بندي اختصاصي در دو گروه آزمون و كنترل قرار گرفتند. سپس به مدت 3 ماه مدل مراقبت مشاركتي در گروه آزمون اجرا شد و از پرسشنامه كيفيت زندگي ناتينگهام جهت جمع آوري اطلاعات بيماران استفاده گرديد. سپس داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون هاي آماري t مستقل، t زوجي و آزمون دقيق فيشر آناليز گرديد. يافته ها: آزمون هاي آماري بين گروه آزمون و گروه كنترل از نظر مشخصات دموگرافيك اختلاف معني داري را نشان نداد. ميانگين نمره كيفيت زندگي قبل از مداخله در گروه آزمون 137.23 ± 141.59 و در گروه كنترل 144.52 ± 209.12 بود. آزمون آماري t مستقل اختلاف معني داري را از نظر كيفيت زندگي قبل از مداخله بين دو گروه آزمون و كنترل نشان نداد (0.073=P). ولي نمره كيفيت زندگي، 3 ماه بعد از مداخله در گروه آزمون و كنترل به 80.97 ± 76.11 و 151.98 ± 167.78 كاهش يافت و تفاوت آماري معني داري (P 0/05) را نشان داد. مقايسه ميانگين نمرات چهار نوبت مشاهده پس از مداخله، روند كاهشي معني داري را در هر دو گروه نشان داد (P 0/05). اندازه اثر اين تفاوت معني دار، متوسط بود. بحث و نتيجه گيري: مدل هاي مراقبتي نقش بسزايي در بالا بردن كيفيت مراقبت از بيماران به خصوص در بيماري هاي مزمن دارند. مدل مراقبتي مشاركتي جهت مراقبت از بيماران قلبي مؤثر است و آموزش اين مدل به پرستاران بخش هاي قلب و مراقبت هاي ويژه توصيه مي شود.