بررسي تاثير برنامه توانبخشي هيجاني مبتني بر رايانه بر درك حالات هيجاني در كودكان پيش دبستاني

زمينه و هدف : بازشناسي هيجان چهره يك عامل مهم در برقراري ارتباطات اجتماعي است و نقص در اين توانايي مي تواند تعامل اجتماعي كودك را مختل نمايد. هدف اين مطالعه بررسي تاثير تمرين هاي بازشناسي حالات هيجاني صورت بر بهبود درك حالات هيجاني آنها بود.   روش كار: اين پژوهش از نوع پژوهش شبه تجربي است و در قالب يك طرح پيش آزمون پس آزمون بدون گروه كنترل انجام شده است. نمونه مورد استفاده در اين پژوهش شامل 30 نفر دختر دوره ي پيش دبستاني با سن 6 سال مي باشد كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. برنامه مداخله به صورت پيشرونده به نمونه ها ارائه شده و براي پاسخ هاي شركت كنندگان، بازخورد ارايه مي شد. براي تحليل اطلاعات از رو ش هاي آماري توصيفي و آزمون هاي تي وابسته و اندازه گيري مكرر استفاده شد.   يافته ها: يافته هاي مطالعه نشان داد كه تمرينات بازشناسي حالات هيجاني در بازشناسي حالت هيجاني شادي (P 0.001)، بازشناسي حالت هيجاني غم ( P 0.001 )، بازشناسي حالت هيجاني خشم (P 0.000) و در بازشناسي حالت هيجاني ترس (P 0.000) تاثير گذار است.   نتيجه گيري: هر چند كه ادراك حالات هيجاني يك فرايند ضمني است و كودك در روند رشد بدون آموزش مستقيم آن را ياد مي گيرد، وليكن بر اساس يافته هاي مطالعه حاضر مي توان نتيجه گرفت كه بازشناسي حالات هيجاني مي تواند به صورت صريح به وسيله درمانگر آموزش داده شود.