تاثير تمرين هوازي بر ميزان گلوكز، انسولين و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني داراي اضافه وزن –چاق

زمينه و هدف: هدف، بررسي تاثير تمرين هوازي برميزان گلوكز، انسولين و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني داراي اضافه وزن–چاق بود.  روش  كار: روش تحقيق حاضر نيمه تجربي و طرح تحقيق شامل پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل و تجربي بود. تعداد 23 زن مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني با ميانگين سني 6.56 ± 41.08 سال، داراي شاخص توده بدن (Body Mass IndexBMI)  بيشتر از 25 كيلوگرم برمتر مربع به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه تجربي (n=13) وكنترل(n=10) تقسيم شدند. ابتدا قد، وزن، BMI، نسبت دور كمر به دور باسن(WaistHip RatioWHR)  و سطوح گلوكز ناشتا، انسولين، T4 و TSH اندازه گيري شد. مقاومت به انسولين با استفاده از مدل HOMAIR محاسبه شد. سپس  آزمودني هاي گروه تجربي تحت تاثير برنامه تمرين هوازي قرار گرفتند. گروه كنترل  مداخله اي دريافت نكرده و فقط پيگيري شدند. همه متغيرها پس از 12 هفته مجدداً اندازه گيري شدند. به منظور مقايسه درون گروهي داده ها از آزمون t همبسته و براي مقايسه بين گروهي از آزمون t مستقل استفاده شد (سطح معنا داري P≤0. 05 در نظر گرفته شد).  يافته ها: پس از12 هفته تمرين هوازي در گروه تجربي وزن، BMI، دور كمر، WHR و همچنين سطوح انسولين، مقاومت به انسولين و TSH كاهش معناداري يافت. در سطوح گلوكز ناشتا تغير معناداري مشاهده نشد. سطح T4 در گروه تجربي افزايش معني داري يافت. در گروه كنترل، انسولين و مقاومت به انسولين افزايش معنا داري يافته بود.  نتيجه گيري: كاهش خطر بيماري هاي قلبي عروقي وخطر ابتلا به ديابت، در زنان مبتلا به كم كاري تيروئيد تحت باليني داراي اضافه وزن –چاق احتمالاً از طريق كاهش وزن با تمرينات هوازي امكان پذير است.