تحليل بقاي بيماران سرطان كولوركتال و عوامل پيش‌آگهي دهنده با استفاده از مدل رگرسيون كاكس

زمينه و هدف: سرطان كولوركتال به عنوان سومين سرطان شايع در دنيا و چهارمين عامل مرگ از سرطان ها به شمار مي رود. عوامل متفاوتي چون عوامل محيطي و ژنتيكي و سبك زندگي بر آن اثر مي گذارد. هدف اين مطالعه تعيين بقاي بيماران ايراني مبتلا به سرطان كولوركتال و تعيين عوامل پيش آگهي دهنده آن است. روش كار: در اين مطالعه بقا، اطلاعات بيماران سرطان كولوركتال تحت درمان در بيمارستان شهيد دكتر فياض بخش تهران كه طي سال هاي 1385 تا 1387براي درمان به اين بيمارستان مراجعه كرده بودند، از طريق پرونده هاي اين بيماران استخراج شد. وضعيت نهايي افراد در سال1390 ارزيابي و ثبت گرديد. براي برآورد بقاي بيماران روش كاپلان ماير به دست آمد. اثر عوامل پيش آگهي دهنده توسط مدل رگرسيون كاكس به دست آمد. مقادير احتمال كمتر از 05/0 از نظر آماري معنادار در نظر گرفته شد. يافته ها: ميانه ي بقا براي بيماران مبتلا به سرطان كولوركتال (35/0 plusmn; 8/38) ماه به دست آمد. ميزان بقاي يك ساله و پنج ساله به ترتيب 2/79% و 6/39% به دست آمد. اثر متغيرهاي متاستاز به ساير ارگان ها در زمان تشخيص، سن، عمل جراحي و درجه تمايز سلولي با استفاده از مدل چند متغيره بر روي بقاي بيماران معني دار بود (05/0 gt;p). بالا بودن سن بيمار، نداشتن جراحي و افزايش درجه بدخيمي تومور با استفاده از رگرسيون كاكس به عنوان عوامل كاهش دهنده بقا معرفي شدند. نتيجه گيري: ميزان بقاي پنج ساله بيماران ايراني در مقايسه با كشورهاي غربي كمتر به دست آمد. با توجه به نسبت بالاي افراد جوان مبتلا به سرطان كولوركتال در ايران با تشخيص زودتر و برنامه بيماريابي موثرتر مي توان بر طول عمر بيماران افزود.