اثر شدت و حجم تمرينات استقامتي بر بروز استئوآرتريت در مفصل زانوي رت هاي نر سالم

زمينه و هدف: استئوآرتريت (OA=Osteoarthritis) شايع ترين بيماري مفاصل سينوويال مي باشد كه در ورزشكاران حرفه اي شيوع فراواني دارد. تمرينات استقامتي باعث بروز OA در مفاصل به خصوص در مفصل زانوي آنان مي شود. هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير دو نوع تمرين استقامتي با حجم و شدت متفاوت بر روي ميزان بروز OA در مفصل زانوي رت هاي نر سالم بود. روش كار: در تحقيق تجربي حاضر 24 سر رت به طور تصادفي به سه گروه كنترل، استقامتي يك و استقامتي دو تقسيم شدند. تمرين شامل پنج روز و در مجموع به مدت هشت هفته بود كه براي گروه استقامتي يك تمرين روزانه شامل يك ساعت دويدن با شدت 50 تا 55 درصد و براي گروه استقامتي دو، نيم ساعت دويدن با 70 تا 75 درصد اكسيژن مصرفي بود. براي بررسي استئوآرتريت، 24 ساعت پس از آخرين جلسه ي تمرين، نمونه هاي مفصلي استخراج شدند. ميزان تخريب مفصلي با روش هيستوپاتولوژي سنجيده شد و داده ها به روش تجزيه و تحليل واريانس يك طرفه مورد مقايسه قرار گرفت. يافته ها: نتايج به دست آمده نشان داد كه هيج كدام از گروه ها تاثير معناداري بر افزايش قطر غضروف نداشتند (p=0.02). همچنين مشاهده شد تمرين استقامتي يك ساعته موجب بروز OA از نوع متوسط (درجه 3) در زانوي رت ها شده (p=0.002) اما در گروه تمرين استقامتي 30 دقيقه OA ايجاد شده از نوع ملايم(درجه دو) بود(p=0.002) . نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاضر نشان داد تمرين استقامتي موجب بروز OA در مفصل زانو شد . كاهش حجم تمرين، روش مناسبي براي كاهش ميزان آسيب مي باشد.