بررسي اثرات مصرف دانه گياه جو (.Hordeum vulgare L) در زمان بارداري بر تغييرات هيستوپاتولوژيك قلب جنين موش‌هاي صحرايي ديابتي شده

زمينه و هدف: بيماري ديابت در دوران بارداري منجر به كارديوميوپاتي هايپرتروفيك در جنين مي‌شود. اين مطالعه به منظور تعيين اثر دانه گياه جو بر تغييرات بافتي قلب جنين‌هاي حاصل از بارداري موش‌هاي صحرايي ديابتي انجام شد. روش كار: در اين مطالعه تجربي 60 ر موش صحرايي ماده بالغ از نژاد ويستار به طور تصادفي در چهار گروه 15 تايي تقسيم شدند.گروه اول (كنترل) غذاي معموليو گروه دوم دانه گياه جو (روزانه 10 گرم به ازاي هر موش) مصرف نمودند. گروه‌هاي سوم و چهارم ديابتي شده با استرپتوزوتوسين ( mg/kg45) به ترتيب غذاي معمولي و دانه گياه جو مصرف نمودند. در روز 21 بارداري، جنين‌ها از شاخ رحمي خارج و طول سريدمي و وزن آنان اندازه گيري شد. پس از پردازش بافتي، رنگ آميزي H E انجام و بافت قلب جنين‌ها از نظر هيستوپاتولوژيكي بررسي شد. يافته‌ها: تغييرات ايجاد شده در اثر القاي ديابت بر بافت قلب جنين‌ها شامل تغيير شكل كارديوميوسيت‌ها بيشتر به صورت هايپرتروف، كاهش صفحات بينابيني و رشته‌هاي پوركنژ، التهاب و پرخوني در عروق، با مصرف جو تا حد زيادي كاهش يافته بود. طول سري دمي جنين‌هاي گروه تجربي سوم نسبت به گروه كنترل كاهش معناداري نشان داد (P 0/05) و تيمار جو در گروه ديابتي چهارم، اثري بر رفع آن نداشت. وزن جنين‌هاي گروه ديابتي سوم وچهارم نسبت به گروه‌هاي اول و دوم به طور غير معناداري بيشتر بود. مصرف جو تا حدودي سبب تعديل وزن جنين‌ها شد؛ ولي در مقايسه با گروه كنترل اين كاهش وزن معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: مصرف دانه گياه جو در كاهش تغييرات تكويني بافت قلب جنين‌ موش‌هاي صحرايي ديابتي شده مفيد است.