همخواني تشخيص‌ هاي باليني و هيستوپاتولوژيك ضايعات پوستي- مخاطي در حفره دهان

زمينه و هدف: ضايعات پوستي مخاطي در حفره دهان نماي باليني مشابهي دارند و بررسي هيستوپاتولوژيكي در افتراق ضايعات مذكور و رسيدن به تشخيص صحيح مؤثر است. مطالعه حاضر با هدف بررسي ميزان همخواني تشخيص هاي باليني با هيستوپاتولوژيكي ضايعات پوستيمخاطي در حفره دهان طي دوره 10 ساله در دانشكده دندانپزشكي بابل انجام شد. روش كار: در اين مطالعه گذشته نگر، تعداد 150 پرونده بيمار مبتلا به ضايعات پوستي مخاطي كه طي دوره 10 ساله (1391-1382) به دانشكده دندانپزشكي بابل مراجعه نموده بودند، مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعات پرونده بيماران شامل سن، جنسيت، محل بروز ضايعه، تشخيص باليني اول، دوم و سوم در صورت ذكر شدن در پرونده بيمار و تشخيص هيستوپاتولوژيكي ثبت گرديد. داده هاي به دست آمده با استفاده از روش هاي آماري توصيفي و به وسيله نرم افزار SPSS و آزمون هاي كاپا و مك نمار مورد بررسي و تحليل قرار گرفت. يافته ها: مطالعه حاضر نشان داد كه در 132 مورد (88%) از ضايعات پوستي مخاطي مورد بررسي، تطابق بين تشخيص باليني و هيستوپاتولوژي وجود داشت. در ارتباط با ليكن پلان انطباق به ميزان 96.4 درصد به دست آمد. بدون در نظر گرفتن يك مورد لوپوس كه از نظر باليني تشخيص داده نشده بود، بيشترين درصد عدم تطابق هم در رابطه با واكنش ليكنوئيدي در 53.3% موارد يافت شد. نتيجه گيري: جهت نيل به تشخيص دقيق تر در ضايعات پوستيمخاطي نياز به بررسي نماي باليني و هيستوپاتولوژيكي ضايعه مي باشد.