اثربخشي زوج‌درماني كوتاه‌مدت خودتنظيمي بر فرسودگي زناشويي در زوجين شهر ساوه

زمينه و هدف: اغلب مداخله ها و رويكردهاي زوج درماني درصدد كاهش تعارضات زناشويي و افزايش سلامت روان زوجين مي باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي زوج درماني كوتاه مدت خودتنظيمي بر فرسودگي زناشويي در زوجين شهر ساوه انجام گرفت. روش كار: روش پژوهش نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بهره گرفته شده است. جامعه آماري اين پژوهش را كليه ي زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزيستي شهر ساوه (آرامش، مهرگان و يارا) در نيمه اول سال 1392 تشكيل مي دهند كه به جهت مشكلات و تعارضات زناشويي به فراخوان محقق جهت شركت در جلسات زوج درماني پاسخ مثبت داده بودند. با استفاده از نمونه گيري در دسترس، 16 زوج كه بالاترين نمرات را در پرسشنامه فرسودگي زناشويي كسب كرده بودند و واجد شرايط شركت در جلسات بودند، انتخاب و با جايگريني تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر كدام 8 زوج) قرار گرفتند. براي گردآوري داده ها از ابزار فرسودگي زناشويي پاينز 1996(CBM) استفاده گرديد كه به عنوان پيش آزمون توسط دو گروه تكميل گرديد. سپس زوجين گروه آزمايش به مدت 8 جلسه يك ساعته با توالي هر هفته يك جلسه به شيوه ي زوجي در معرض مداخله ي زوج درماني كوتاه مدت خودتنظيمي قرار گرفتند اما براي زوجين گروه كنترل مداخله اي ارائه نگرديد و در ليست انتظار قرار گرفتند. پس از خاتمه درمان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و پس از يك ماه از آخرين جلسه درمان از هر دو گروه آزمون پيگيري گرفته شد. داده ها با بهره گيري از نرم افزار SPSS18 و روش هاي آمار توصيفي و تحليل واريانس آميخته مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: يافته ها بيانگر اين بود كه زوج درماني كوتاه مدت خودتنظيمي فرسودگي زناشويي را در زوجين به طور معناداري كاهش داده و نتايج در دوره پيگيري نيز از ثبات لازم برخوردار بوده است. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه زوج درماني خودتنظيمي مي تواند به عنوان يك گزينه مداخله اي در كاهش مشكلات زناشويي مورد استفاده قرار گيرد.