بررسي رابطه رفتار خودمراقبتي با منبع كنترل سلامت در افراد مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه واهداف: ديابت ازجمله بيماري هاي مزمن شايع است كه عوامل مختلفي از جمله ويژگي هاي شخصيتي و روان شناختي درخودمراقبتي و كنترل آن نقش دارند. هدف مطالعه حاضر تعيين رابطه خودمراقبتي با منبع كنترل در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 است. روش كار: اين مطالعه مقطعي ازنوع توصيفي تحليلي روي 180 نفر از افراد مبتلا به ديابت نوع 2 عضو انجمن ديابت شهرستان بابل انجام شد. روش نمونه گيري تصادفي ساده بود. ابزار گردآوري اطلاعات فرم C پرسشنامه استاندارد مقياس چندوجهي كانون كنترل سلامت(MHLC)، مقياس چكيده فعاليت هاي خودمراقبتي بيماران ديابتي(SDSCA) ومقياس چند وجهي منبع كنترل سلامت (MHLC) بود. داده ها در SPSS(19)با استفاده از آزمون هاي اماري توصيفي ( تعداد، درصد، ميانگين و انحراف معيار) و تحليلي (ضريب همبستگي پيرسون، تحليل رگرسيون و آزمون t مستقل) تجزيه و تحليل شد . يافته ها: ميان نمره خودمراقبتي با نمره منبع كنترل دروني سلامت همبستگي مثبت معني دار (0.01=P و0.38=r ) و با نمره منبع كنترل شانس همبستگي منفي معني دار مشاهده شد (0.01=P و0.53=r). ميان رفتار خودمراقبتي و منبع كنترل بيروني سلامت رابطه معني دار بدست نيامد. همچنين ميان رفتار خودمراقبتي با تحصيلات(0.001=P)، ميان منبع كنترل دروني با تحصيلات(0.01=P)و منبع كنترل شانس با تحصيلات (0.001=P) ارتباط معني دار مشاهده شد. نتيجه گيري: در برنامه هاي مداخله اي براي ارتقاي خودمراقبتي در اين بيماران بايد به ارتقاء منبع كنترل دروني و كاهش منبع كنترل شانس توجه شود.