تأثير تمرين مقاومتي پيشرونده بر غلظت پلاسمايي آپلين پلاسما و مقاومت به انسولين در مردان ميانسال مبتلا به ديابت نوع 2

زمينه و هدف: آپلين يك آديپوكين جديد است كه با مقاومت به انسولين و ديابت نوع 2 ارتباط نزديكي دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسي تأثير تمرين مقاومتي پيشرونده بر غلظت پلاسمايي آپلين پلاسما و مقاومت به انسولين در مردان ميانسال مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش كار: در مطالعۀ حاضر 27 نفر مرد مبتلا به ديابت نوع 2 به صورت تصادفي انتخاب و در دو گروه تمرين (15 نفر، سن 3.02 ± 46.4 سال) و كنترل (12 نفر، سن 3.86 ± 45.6 سال) در اين مطالعه قرار گرفتند. آزمودني هاي گروه تمرين 8 هفته برنامه تمرين مقاومتي ايستگاهي را 3 جلسه در هفته با شدت 30-70 درصد حداكثر تكرار بيشينه اجرا كردند. قبل و بعد از برنامه تمرين مقاومتي، سطوح آپلين، انسولين و گلوكز پلاسما و شاخص مقاومت به انسولين پس از 12 ساعت ناشتاي شبانه اندازه گيري شد. متعاقب نمونه گيري مرحله دوم، تجزيه وتحليل آماري در سطح p≤0.05 انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد هشت هفته تمرين مقاومتي تفاوت معني داري بين گروه ها در سطوح آپلين، سطوح انسولين، سطوح گلوكز ناشتا و شاخص مقاومت انسوليني ايجاد كرد (0.05p le;). نتيجه گيري:به نظر مي رسد تمرين مقاومتي با شدت پايين تا متوسط مي تواند اثر فراواني بر مقادير آپلين خون، قند خون ناشتا، انسولين خون و شاخص مقاومت به انسولين در مردان ديابتي نوع 2 داشته باشد. ممكن است آپلين پلاسما در كنترل قند خون و بهبود حساسيت به انسولين در مردان مبتلا به ديابت نوع 2 مؤثر باشد.