تحليل عوامل موثر بر تشخيص رتينوپاتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 با استفاده از مدل‌ هاي پارامتري و مدل كاكس

مقدمه: يكي از مهم ترين عوارض ديابت ، رتينوپاتي ديابتي است كه يكي از علل عمده از دست دادن بينايي بشمار مي رود و سالانه باعث كوري بيش از 10000 نفر مي گردد.هدف اين مطالعه تعيين عوامل موثر بر تشخيص رتينوپاتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مي باشد. روش بررسي: در اين پژوهش آينده نگر تاريخي ، 400 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 و فاقد رتينوپاتي كه در سال 1387 به كلينيك چشم پزشكي مركز تحقيقات ديابت يزد مراجعه نموده اند، وارد مطالعه شده اند و تا بهمن ماه 1391 از نظر تشخيص رتينوپاتي پيگيري شدند. براي شناسايي عوامل موثر بر تشخيص رتينوپاتي از مدل نيمه پارامتري كاكس و مدل هاي پارامتري: نمايي ، وايبل ، لگ نرمال و لگ لجستيك استفاده شده است. يافته ها: مصرف آسپرين 0/6برابر (در مدل وايبل ، لگ نرمال) و يك برابر (در مدل كاكس) خطر تشخيص رتينوپاتي را افزايش مي دهد. به عبارتي سبب كاهش زمان تشخيص رتينوپاتي در اين افراد مي شود. در مطالعه حاضر خطر تشخيص رتينوپاتي ديابتي در بيماراني كه آنمي داشته اند، 1/4 برابر بيماراني است، كه فاقد اين عامل خطر بوده اند. داشتن آنمي موجب تشخيص زودتر رتينوپاتي ديابتي مي گردد (p 0/05). مصرف انسولين باعث تا خير در زمان تشخيص رتينوپاتي مي شود و خطر تشخيص رتينوپاتي ديابتي را كاهش مي دهد. نتيجه گيري: كنترل قند خون ، معاينه منظم افراد ديابتي توسط متخصصان چشم پزشكي در مراحل اوليه تشخيص ديابت، كنترل مصرف آسپرين ،تشخيص و درمان آنمي، در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 پيشنهاد مي شود. اين مقاله حاصل پايان نامه پايان نامه كارشناسي ارشد رشته آمار زيستي دانشگاه شهيد صدوقي يزد مي باشد.