تاثير عوامل محيطي واختلالات ايمني در ايجاد رفتارهاي اوتيستيك

اختلال طيف اوتيسم بيماري ناتوان كننده اي است كه تعاملات اجتماعي و مهارت هاي ارتباطي كلامي و غير كلامي و توانايي يادگيري و برخي از احساسات حياتي را دچار اختلال مي كند. شيوع اين بيماري در همه جهان و از جمله ايران رو به افزايش است. اين بيماري در پسران چهار تا پنج برابر بيشتر از دختران بوده و غالباً پيش از سن سه سالگي تشخيص داده مي شود. بيماري اوتيسم در گروه بيماري هاي مولتي فاكتوريال طبقه بندي مي شود و تحقيقات يك پايه قوي ژنتيكي را در بروز اين اختلالات مشخص نموده است به اين ترتيب كه علت بيش از 90 درصد ناهنجاري هاي عملكردي مغز و رفتارهاي اوتيستيك ژنتيكي است. با اين حال، ژنتيك تنها عامل دخيل در ايجاد تمام موارد اوتيسم در نظر گرفته نمي شود. عوامل محيطي يكي از مسايل مهم درتوسعه رفتارهاي اوتيستيك مي باشند. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض مواد شيميايي قبل از تولد، كاهش سطح ويتامين ها مخصوصاً ويتامين D، وجود استرس و افسردگي در مادر و يا استفاده از داروهاي ضد افسردگي در زمان بارداري، سن بالاي پدر، قرار گرفتن در معرض آلودگي هوا و آفت كش ها، وجود چاقي در والدين و ديابت در مادر در زمان بارداري، سكونت در شهرهاي بسيار شلوغ و به تبع آن آلوده با افزايش خطر ابتلا به اوتيسم در ارتباط است. در اين مقاله مروري سعي بر آن بوده است كه بر اساس جمع بندي تحقيقات صورت گرفته در سال هاي اخير، علاوه بر توضيح اختلال طيف اوتيسم، رشد مغزي و ساختاري در بيماري، برخي از عوامل محيطي دخيل در اختلال طيف اوتيسم و نيز دلايل ايمونولوژيك اين بيماري توضيح داده شود. بر اساس مطالعات صورت گرفته تاكنون، عوامل محيطي به تنهايي نمي توانند باعث ايجاد رفتارهاي اوتيستيك در كودكان شوند ولي اگر ژنتيك و محيط به صورت همگرا عمل كنند ممكن است بروز بيماري با مشكلات عصبي و رفتارهاي ناهنجار و اوتيستيك را سبب شوند. البته فاكتورهاي محيطي مي توانند در دراز مدت ژنتيك و اپي ژنتيك را در والدين تحت تاثير قرار دهند كه اين رويداد نقش عوامل محيطي در ايجاد اختلالات طيف اوتيسم را بسيار برجسته تر مي نمايد