كنش جمعي؛ نقطه اتصال تفكر نهادگرا و نگرش برنامه‌ريزي ارتباطي

نهاد، كُنش جمعي براي كنترل، آزادسازي، بسط و گسترش كُنش فردي است؛ به طوري كه هويت انسان ها از طريق مشاركت در نهاد به رسميت شناخته مي شود. برنامه ريزي در چارچوب تفكر نهادگرا، به عرصه اي فراتر از دوگانگي هاي بين بخش عمومي و خصوصي حركت كرده و از فعاليتي فردي (يا بين فردي) تبديل به جنبه اي از حكمراني مي شود. كُنش ارتباطي، كُنش جمعي افرادي است كه براي دست يابي به تفاهم، از طريق امكان هماهنگي برنامه هاي عمل فردي، هماهنگ شده باشد. برنامه ريزي ارتباطي، ضمن رد برنامه ريزي بالا به پايين، ضرورت حضور تمام كُنشگران را در فرآيند برنامه ريزي خاطرنشان مي سازد و اعتقاد دارد كه فرآيندهاي ارتباطي مي توانند منجر به ايجاد اتفاق نظر در مورد موضوعات اجتماعي و ترغيب اراده سياسي براي تغيير شوند. تحليل چارچوب دو نگرش نشان مي دهد كه با وجود اين كه شكل گيري تفكر نهادگرا و برنامه ريزي ارتباطي در بسترهاي زماني و مكاني مختلف و مبتني بر مكاتب فكري متفاوت بوده است، اين دو ديدگاه داراي هم پوشاني و نقاطي مشترك هستند؛ به طوري كه ضمن تأكيد بر ارتباط در برنامه ريزي، كُنش جمعي را به عنوان پايه تصميم گيري در رويارويي با منافع متضاد معرفي مي كنند. اين مقاله، با بررسي و تحليل منابع موجود، نقاط اتصال اين دو نگرش را با تأكيد بر نقش و جايگاه كُنش جمعي معرفي مي نمايد.