تأثير سياست‌هاي حمايتي و هدفمندسازي يارانه‌ها بر امنيت غذايي خانوارهاي شهري در ايران

اين پژوهش به تحليل اثر سياست هاي حمايتي از بخش كشاورزي بر امنيت غذايي خانوار شهري در ايران طي دوره (1391-1361) پرداخته است. براي اين منظور از شاخص امنيت غذايي خانوار (AHFSI)، شاخص حمايت از بخش كشاورزي (AMS)، نرخ تورم و متغير مجازي سال هاي هدفمندسازي يارانه ها و جهت بررسي نتايج از الگوي خودتوضيح با وقفه هاي گسترده (ARDL) استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد در كوتاه مدت و بلندمدت شاخص حمايت از بخش كشاورزي معني دار و داراي اثر مثبت بر امنيت غذايي است. متغير مجازي سال هاي اجراي قانون هدفمندسازي يارانه ها و شاخص تورم نيز معني دار و داراي اثر منفي بر امنيت غذايي بوده است. اجراي قانون هدفمندسازي يارانه ها در سال هاي ابتدايي آن اثرات مثبتي در بخش توليد و مصرف مواد غذايي نداشته است. بنابراين بخش كشاورزي ايران در درجه اول نياز به حمايت هدفمند دارد و در درجه دوم بايد شرايط اجراي قانون هدفمندسازي يارانه ها در اين بخش فراهم شود تا از اثر منفي آن كاسته شود. بنابراين بازنگري در سياست هاي حمايتي در راستاي توسعه بخش كشاورزي مي تواند با ايجاد امنيت و تشويق سرمايه گذاري، افزايش ظرفيت توليد و بهبود كانال هاي بازاررساني محصولات كشاورزي شرايط بهبود وضعيت امنيت غذايي در ايران را فراهم كند.