بررسي عوارض و مرگ ومير نوزادان دچار سندرم ديسترس تنفسي تحت درمان با سورفاكتانت در دو روش تزريق با ونتيلاتور و تزريق با تهويه دستي دربيمارستان بعثت سنندج طي سالهاي 1391 تا 1392

زمينه و هدف: ديسترس تنفسي نوزاد، از علت هاي اصلي مرگ و مير نوزادان نارس به شمار مي رود. يكي از درمان هاي استاندارد آن سورفاكتانت مي باشد. مطالعه حاضر با هدف مقايسه مرگ و مير و عوارض درمان با سورفكتانت در دو روش تزريق با تهويه مكانيكي و تزريق با تهويه دستي در نوزادان نارس بستري در بخش NICU بيمارستان بعثت سنندج انجام شده است. روش كار: در اين مطالعه كوهورت گذشته نگر، 160 نوزاد مبتلا به سندرم ديسترس تنفسي مورد مطالعه قرار گرفتند. در 53.2 درصد (85 نفر) از نوزادان تزريق سورفاكتانت با ونتيلاتور و در 46.8 درصد (75 نفر) از آن ها تزريق با تهويه دستي انجام شده بود. جهت آناليز داده ها از نرم افزار آماري STATA 11 و آمار توصيفي و آزمون هاي آماري كاي دو و تي تست استفاده شد. يافته ها: از مجموع 160 نوزاد، 116 نفر (69%) دختر و 52 نفر (31%) پسر بودند. ميانگين مدت زمان استفاده از ونتيلاتور (0.024=p) و همچنين ميانگين مدت زمان نياز به اكسيژن (0.018=p) در دو گروه تفاوت آماري معني داري داشت. بروز پنوموتوراكس، بروز ديسپلازي برونكوپولمونر (Bronchopulmonar Dysplasia-BPD) و بروز مرگ و مير در دو گروه متفاوت بود ولي اين تفاوت از لحاظ آماري معني دار نبود. نتيجه گيري: نتايج نشان داد مدت زمان نياز به تهويه مكانيكي در روش تزريق سورفاكتانت با كمك ونتيلاتور كمتر از روش تهويه دستي مي باشد. با توجه به ميزان عوارض كمتر اين روش تزريق به عنوان روش كم عارضه تري نسبت به تزريق با تهويه دستي مي باشد.