بررسي اثر هشت هفته تمرين هوازي بر شاخص‎هاي عملكردي و دامنه حركتي زانوي مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتريت زانو

زمينه و هدف: استئوآرتريت يا آرتروز شايع ترين بيماري مفصلي است و اصلي ترين تظاهر آسيب شناسي (پاتولوژي) آن در سطح بافتي، تخريب موضعي غضروف مفصلي است. اين مطالعه به منظور بررسي اثر هشت هفته تمرين هوازي بر شاخص هاي عملكردي و دامنه حركتي زانوي مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتريت زانو انجام شد. روش كار: جامعه شامل مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتريت زانو آذربايجان غربي است. كه از بين آنها 20 نفرحداقل 2 جلسه در هفته به فعاليت ورزشي مي پرداختند انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه 10 نفري (هوازي و كنترل) تقسيم شدند. آزمودني ها به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته برنامه تمرين هوازي را اجرا نمودند. براي اندازه گيري شاخص هاي عملكردي از سه آزمون و براي اندازه گيري دامنه حركتي زانو از گونيامتر استفاده گرديد. آناليزهاي آماري با استفاده از نرم افزار 22SPSS انجام شد، و از آناليزهاي كوواريانس (ANCOVA) و آزمون t وابسته استفاده شد. يافته ها: بين دو گروه تجربي و كنترل تفاوت معني داري در آزمون هاي دامنه حركتي زانو (0.021=p، 6=F)، بلند شو و برو (p=0.0001، 61=F)، دقيقه راه رفتن (0.000=p، 361=F) و 8 فوت راه رفتن (0.000=p، 561=F) مشاهده شد. همچنين يافته هاي درون گروهي نشان داد، دامنه حركتي زانو، بلند شو و برو، 6 دقيقه راه رفتن و 8 فوت راه رفتن در گروه هوازي در پس آزمون نسبت به پيش آزمون معني دار بود (0.0001=p). نتيجه گيري: به طوركلي مي توان نتيجه گرفت كه به كارگيري هشت هفته تمرين هوازي مي تواند عاملي اثرگذار بر بهبود شاخص هاي عملكردي و دامنه حركتي زانوي مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتريت زانو باشد.