وضعيت مالاريا در اصفهان در پنج سال گذشته

مقدمه: مالاريا مهم‌ترين بيماري انگلي در جهان است. ساليانه 300 تا 500 ميليون نفر به اين بيماري مبتلا مي‌شوند و از اين تعداد 1 ميليون كشته بر جاي مي‌ماند. در برنامه‌ي كنترل مالاريا در سال 1950، استان اصفهان نيز تحت پوشش قرار گرفت و در سال 2003، سازمان بهداشت جهاني اصفهان را در رتبه‌ي ششم بعد از سيستان و بلوچستان، هرمزگان، كرمان، فارس و تهران قرار داد. لذا بررسي اپيدميولوژيك مالارياي منطقه از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. روش‌ها: اين مطالعه يك مطالعه‌ي مقطعي بود. جامعه‌ي مورد بررسي، كليه‌ي مراجعه‌كنندگان به مراكز بهداشتي-درماني در سال‌هاي 1383 تا 1388 بودند كه از نظر مالاريا مثبت تشخيص داده شده بودند و روش نمونه‌گيري غير تصادفي آسان بود. يافته‌ها: از مجموع 726 بيمار 93.5 درصد را مردان و 6.5 درصد را زنان تشكيل مي‌دادند. ميانگين سني بيماران 9.9 ± 25.9 سال بود. در 94.6 درصد گونه‌ي غالب انگل پلاسموديوم ويواكس بود. بيش‌ترين موارد بيماري مربوط به سال 1384 با 33.5 درصد و كم‌ترين آن مربوط به سال 1388 با 5.8 درصد بود. هم‌چنين بيش‌ترين موارد ابتلا مربوط به خرداد ماه بود. مهاجرين افغاني 91 درصد بيماران را به خود اختصاص داده، بيماران ايراني 2.8 درصد و بيماران تبعه‌ي ساير كشورها 5.6 درصد بودند. 47.9 درصد پس از درمان بهبود يافته، 5.4 درصد تحت درمان بودند و از پيش‌آگهي بيماري در 339 نفر (46.7 درصد) اطلاعي در دست نبود. نتيجه‌گيري: با توجه به شرايط آب و هوايي، وجود گونه‌هاي پشه‌ي آنوفل از نوع ماكولي‌پنيس، سوپرپيكتوس و ساكارووي و مهاجرت كنترل نشده‌ي افاغنه، امكان به وجود آمدن كانون‌هاي جديد مالاريا و بروز اپيدمي ‌در اصفهان وجود دارد. لذا مي‌توان با كنترل ورود و ممانعت از مهاجرت بي‌رويه، بيماريابي فعال و درمان به موقع و كامل بيماران از ايجاد كانون‌هاي جديد بيماري در منطقه جلوگيري كرد.