مقايسه بيماران مبتلا به ديابت پنهان خودايمن و ديابت نوع 1 از نظر سابقه خانوادگي ديابت

زمينه و هدف: ديابت پنهان خودايمن بزرگسالي (Latent Autoimmune Diabetes in Adults) نوعي ديابت نوع 1 است كه ابتدا با درمان هاي خوراكي كنترل مي شود. اما با پيشرفت بيماري نياز به انسولين پيدا مي شود. يكي از فاكتورهاي خطر LADA سابقه خانوادگي ديابت است كه بخوبي شناخته نشده است. هدف اين مطالعه مقايسه بيماران LADA و ديابت نوع1 از نظر سابقه خانوادگي است. روش كار: در اين مطالعه، 126 بيمار شامل 86 بيمار ديابت تيپ2 و 40 بيمار ديابت نوع 1 حضور داشتند. در ابتدا دو گروه از نظر ويژگي هاي بيوشيميايي، انتروپومتريك و كلينيكي مقايسه شدند. براي شناسايي افراد LADA در بين مبتلايان به ديابت نوع 2 آنتي بادي هاي ضد جزيره شاملGADA ، ICA و IA2A از طريق الايزا بررسي شدند. سپس بيماران LADA و بيماران ديابت نوع1 از نظر سابقه خانوادگي ديابت مقايسه گرديدند. يافته ها: بر اساس يافته هاي اين مطالعه، 26 نفر (74.28درصد) از بيماران LADA و 17 نفر (42.5) از مبتلايان به ديابت نوع 1سابقه خانوادگي ديابت داشتند. همچنين بين سابقه خانوادگي ديابت و ابتلاي به LADA ارتباط معني داري مشاهده شد (3.91 =OR، IC = 10.45 1.46 و 0.005=p). ميانگين غلظت پپتيد C در بيماران LADA كه سابقه خانوادگي داشتند 0.22±0.62و در افراد فاقد آن 0.43±1.05 نانوگرم بر ميلي ليتر بود كه اختلاف معني داري را نشان مي داد (001/ 0=p). نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه سابقه خانوادگي ديابت مي تواند به عنوان يك فاكتور خطر براي LADA در نظر گرفته شود و همچنين ممكن است اثر خود را از طريق كاهش ارثي انسولين اعمال كند.