نقش متغيرهاي شخصيتي، معنوي، هيجاني و ارتباطي براي ترك اعتياد در ميان معتادان

زمينه و هدف: با توجه به اينكه اعتياد، يك بيماري زيستي، روان شناختي و اجتماعي است و به دليل ماهيت پيش رونده اش همه ابعاد زندگي، فرد، خانواده و اجتماع را به خطر مي اندازد، پژوهش حاضر با هدف شناخت و پيش بيني متغيرهاي اثرگذار بر موفقيت در ترك مواد در ميان معتادان مراكز ترك اعتياد استان البرز در سال 1395 انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي از نوع همبستگي است كه به صورت مقطعي انجام شده است. در اين پژوهش، 200 معتاد موفق و 200 معتاد ناموفق به ترك اعتياد به روش نمونه گيري در دسترس بر اساس جدول مورگان وارد مطالعه شدند و هر دو گروه به پرسشنامه هاي فرم كوتاه شخصيت نئو، راهبردهاي تنظيم هيجان شناختي، ناگويي خلقي تورنتو، مقياس عواطف منفي داس، نگرش معنوي شهيدي و فرج نيا، و حمايت اجتماعي ادارك شده زيمت پاسخ داده اند. تحليل داده ها به روش تحليل تشخيصي گام به گام و با استفاده از نرم افزار SPSS20 انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين، متغيرهاي حمايت اجتماعي، نگرش معنوي، برون گرايي، توافق جويي، وجداني بودن و راهبردهاي تنظيم هيجان در گروه افراد موفق در ترك اعتياد و ميانگين عواطف منفي، ناگويي خلقي، روان نژندي و پذيرش در گروه افراد ناموفق در ترك اعتياد بيشتر مي باشد. تفاوت بين ميانگين گروه ها در تمام متغيرها در سطح 0.01 و در متغير پذيرش در سطح 0.05 معنادار گزارش گرديد. نتيجه گيري: از بين 18 متغير پيش بين، 7 متغير حمايت اجتماعي، عواطف منفي، ناگويي خلقي، نگرش معنوي، برون گرايي، پذيرا بودن و ارزيابي مجدد مثبت، در مدل باقي ماندند كه با قدرت 86.8 درصد توانايي پيش بيني متغير ملاك يعني موفقيت ترك اعتياد در ميان معتادان را دارد.