ارزيابي پايايي درون مشاهده گر و ميان مشاهده گر در طبقه بندي يانگ و برگس براي شكستگي هاي لگن

زمينه و هدف: تعيين پايايي ميان مشاهده گر و درون مشاهده گر يكي از مسائل مهم در تحقيقات مي باشد كه براي اعتبار بخشي طبقه بندي ها الزامي مي باشند. هدف مطالعه حاضر، تعيين پايايي ميان مشاهده گر و درون مشاهده گر در ميان متخصصين ايراني است. روش كار: راديوگرافي و سي تي اسكن 160 بيمار دچار شكستگي لگن توسط سه متخصص ارتوپدي از نظر تعين موقعيت آناتوميك شكستگي و تعيين نوع شكستگي بر اساس طبقه بندي يانگ و برگس مورد ارزيابي قرار گرفتند و ميزان توافق ميان و درون مشاهده گر براي آنها مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: شايع ترين محل آناتوميك شكستگي راموس هاي پوبيس و شايعترين نوع شكستگي LC I بود. در موارد شكستگي ايليوم و ساكروم استفاده از سي تي اسكن بطور معنا دار دقت تشخيص را افزايش داده بود. در تعيين نوع شكستگي، ميانگين توافق ميان مشاهده گر با استفاده از راديوگرافي (0.52 - 0.28) 0.35 و با استفاده از راديوگرافي و سي تي اسكن (0.76 - 0.44) 0.49 بدست آمد. كمترين توافق در شكستگي هاي LC II و APC II مشاهده شد. در همين موضوع، ميانگين توافق درون مشاهده گر براي سه مشاهده گر با استفاده از راديوگرافي (0.58 - 0.31) 0.40 و (0.51 - 0.32) 0.41 و (0.55 - 0.36) 0.44 بود و همين مقادير با استفاده از سي تي اسكن بترتيب (0.77 -0.39) 0.54 و (0.72 -0.42) 0.53 و (0.73 -0.46) 0.55 بدست آمد. نتيجه گيري: پايايي درون و ميان مشاهده گر در تقسيم بندي يانگ و برگس در حد قابل قبول مي باشد و نتايج بدست آمده از مشاهده گران ما تقريباً مشابه با مطالعات خارجي موجود مي باشد.