مروري بر بيماري اوتيسم با رويكردي بر مهمترين نشانگرهاي زيستي

در سال هاي اخير، توجه زيادي به برخي از بيماري هاي نوروبيولوژيكي كودكان از جمله اوتيسم (Autism Spectrum Disorder) جلب شده است. اوتيسم بيماري است كه منجر به ايجاد مشكلاتي درگفتار، انجام مهارت هاي اجتماعي و نيز بروز حركات تكراري، كليشه اي و رفتارهاي بي هدف مي شود. اوتيسم شامل اختلالات پيچيده اي است كه پاتوژنز آن ها بطور دقيق مشخص نشده است. در طي دهه ي 1970، شيوع اوتيسم در ايالات متحده ي آمريكا معادل 3-1 در هر ده هزار تولد گزارش شده است. در اوايل قرن 21 شيوع اوتيسم به 1 در 150 رسيده است. به دليل شيوع بالاي اوتيسم و نيز افزايش پيش رونده ي آن، شناسايي مكانيسم هاي پاتوفيزيولوژيكي دخيل در اوتيسم كه بتواند تظاهرات باليني آن را توضيح دهد، ضروري به نظر مي رسد. شناخت بيوماركرهايي كه در پاتوژنز اوتيسم نقش دارند، مي تواند كمك شاياني در تشخيص دقيق تر، به موقع و نيز درمان هاي بهتر و موثرتر براي مبتلايان فراهم آورد. با توجه به اين كه بيماري اوتيسم يك طيف گسترده اي از اختلالات است و مكانيسم هاي دخيل در آن مشخص نشده است، اين مطالعه سعي دارد تا علاوه بر مروري بر مكانيسم هاي دخيل در پاتوفيزيولوژي اوتيسم، روش هاي تشخيص و درمان هاي رايج، ارزشمندترين بيوماركرهاي اوتيسم را معرفي نمايد. از آنجايي كه درمان افرادي كه از بيماري اوتيسم رنج مي برند يك چالش مهم به حساب مي آيد، اميد است با شناخت بيشتر بيوماركرهاي اوتيسم، اهداف درماني اميدبخشي حاصل آيد.