ارزيابي مهارتهاي زندگي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي ايران در سال 1395

زمينه و هدف: بسياري از افراد در رويارويي با مشكلات زندگي فاقد توانايي هاي لازم هستند و اين امر آنان را آسيب پذير نموده و در معرض انواع اختلالات رواني و رفتاري قرار مي دهد. اين مطالعه به مهارت هاي زندگي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي ايران پرداخته است. روش كار: اين مطالعه مقطعي، از نوع توصيفي مقايسه اي و محيط پژوهش آن دانشكده هاي دانشگاه علوم پزشكي ايران، در سال هاي 95 و 96 بود. جامعه پژوهش كليه دانشجويان دانشگاه و نمونه 342 نفري آن افرادي هستند كه به صورت تصادفي طبقه اي از جامعه پژوهش انتخاب شده اند. پرسشنامه طرح شامل 7 متغير جمعيتي و پرسشنامه 142 سوالي، 5 گزينه اي مهارت هاي زندگي شامل 19 خرده مقياس بودكه به گزينه ها وزن هاي صفر تا 4 اختصاص يافت. براي تجزيه و تحليل از روش هاي آمار توصيفي و تحليلي شامل آزمون هاي تي تست، آناليز واريانس (شكل ناپارامتري آن ها)، كاي دو و ضريب همبستگي در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معني داري آزمون ها 0.05 در نظر گرفته شدند. يافته ها: ميانگين همه مولفه ها بالاتر از متوسط و در كل مولفه ها ميانگين 2.5 (0.15=SD) بود. ميانگين نمرات مهارت هاي زندگي زنان در غالب مولفه ها بيشتر از مردان بود ولي بين ميانگين دو جنس اختلاف معني دار موجود نبود. ميانگين مولفه هاي روابط بين فردي (0.045=p) و مهارت هاي مربوط به رعايت و بكارگيري نكات ايمني (0.035=p) بين مقاطع مختلف تحصيلي و همچنين ميانگين مولفه هاي مهارت هاي مربوط به ارتباط هاي انساني (0.031=p) و مهارت در حل مساله (0.040=p) بين دانشكده هاي محل تحصيل دانشجويان با هم اختلاف معني دار داشتند. بين ميانگين مولفه ها و نوع اسكان پاسخ دهندگان و تاهل آن ها اختلاف معني داري مشاهده نشد اما افراد خوابگاهي ميانگين پايين تري داشتند. همچنين سن نيز با مهارت هاي زندگي ارتباط قوي و معني داري نشان نداد. نتيجه گيري: دانشجويان در برخي از مهارت هاي مورد نياز در زندگي ضعيف بوده و نياز به آموزش دارند. اين مساله در دانشجويان مرد و مجرد بيشتر به چشم مي خورد.