بررسي وضعيت نيروي انساني، فضاي فيزيكي، تجهيزات و فعاليت هاي بخش اورژانس دربيمارستانهاي ملكي سازمان تامين اجتماعي

زمينه و هدف: بيمارستان از اجزاي بسياري براي ارائه خدمت به بيماران تشكيل شده است و روابط بين اين اجزا بايستي از يكپارچگي لازم برخوردار باشد، زيرا نقص در هر يك از اجزا منجر به ايجاد مشكل در روند ارائه خدمت به بيمار مي گردد. بخش اورژانس بيمارستان ها در شرايطي كه حيات انسان به مخاطره مي افتد، مي بايست در جهت رفع آن عوامل و نجات جان افراد نيازمند، به كمك هاي فوري پزشكي اقدام نمايد. عواملي همچون نيروي انساني، فضاي فيزيكي و تجهيزات پزشكي ضروري و تسهيلات مناسب مي توانند معرف آمادگي و كارايي بخش اورژانس و ملاك مقايسه بيمارستان ها قرار گيرد. هدف از اين پژوهش بررسي وضعيت نيروي انساني، فضاي فيزيكي و تجهيزات پزشكي و گردش كار بخش اورژانس در بيمارستان هاي ملكي سازمان تامين اجتماعي در سال 1395 مي باشد. روش كار: اين مطالعه به صورت مقطعي انجام گرفته است. در بخش توصيفي به بررسي مشخصات دموگرافيك سرپرستان بخش اورژانس و در بخش تحليلي به بررسي رابطه بين متغيرهاي مستقل با متغير وابسته پرداخته است. اين پژوهش بر روي مسئولين فني اورژانس، سرپرستاران، مترون و پزشكان شاغل در بخش اورژانس انجام شده است. جامعه آماري شامل بخش اورژانس 70 بيمارستان ملكي سازمان تامين اجتماعي مي باشد. داده ها از طريق پرسشنامه جمع آوري و با استفاده از آزمون كاي اسكوئر و نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزيه و تحليل شده است. يافته ها: در اين پژوهش از مجموع 549 نفر، مردان 57.8 درصد (310 نفر) و زنان 42.2 درصد را تشكيل دادند. ميانگين (انحراف معيار) سني پاسخ دهندگان حدود (6.2) 40 سال و ميانگين (انحراف معيار) سني مردان (6.2) 40.7 سال و زنان (5.9) 38.9 سال بود. در اين مطالعه بيمارستان هاي منتخب با كسب ميانگين امتياز 83.33 در وضعيت مطلوب قرار داشتند. شاخص هاي تجهيزات پزشكي، فرآيند گردش كار و شاخص هاي كيفي به ترتيب با كسب ميانگين امتياز هاي 85.7، 85.5 و 90.5 درصد در حد مطلوب و شاخص هاي نيروي انساني و فضاي فيزيكي به ترتيب با كسب ميانگين امتياز هاي 75 و 77.8 درصد در حد نسبتاً مطلوب قرار داشتند. همچنين بين نيروي انساني بخش اورژانس و شاخص هاي كيفي نيز رابطه معنادار و مستقيم وجود داشت (0.05 p)، بدين معنا كه با بهبود شاخص نيروي انساني در بخش هاي اورژانس، عملكرد اين بخش ها نيز بهبود مي يابد. نتيجه گيري: اكثر بيمارستان هاي مورد مطالعه از نظر شاخص ها، در وضعيت مطلوب قرار داشتند، اما در خصوص برخي شاخص ها از جمله نيروي انساني و فضاي فيزيكي مناسب در برخي بيمارستان ها مغايرت هايي به صورت نسبي در مقايسه با استانداردهاي موجود مشاهده گرديد كه نياز به توجه ويژه و مستمر در اين زمينه دارد. لذا با توجه به ماهيت بيمارستان ها و آمادگي بخش اورژانس براي مقابله با حوادث، توجه به استانداردها و رعايت اصول ايمني آن ها امري ضروري و اجتناب ناپذير است.