رابطه‌ي بين حمايت اجتماعي ادراك‌شده و خودشكوفايي با اميد به زندگي در سالمندان شهر تهران

سابقه و هدف: با توجه به جمعيت رو به رشد سالمندان ايران، بررسي اميد به زندگي و عوامل مرتبط با آن ضروري مي باشد؛ از اين رو پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين حمايت اجتماعي ادراك شده و خودشكوفايي با اميد به زندگي در سالمندان شهر تهران انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي-مقطعي در سال 1395 در ارتباط با 200 نفر از سالمندان شهر تهران (سالمندان مقيم سراهاي سالمندان و سالمندان غيرمقيم در اين مراكز) انجام شد. روش نمونه گيري به صورت در دسترس بود. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي خودشكوفايي Maslow، اميد به زندگي Miller و حمايت اجتماعي ادراك شده Norbeck استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS 20 و با استفاده از آزمون هاي همبستگي Pearson و تحليل رگرسيون تجزيه و تحليل گرديدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين حمايت اجتماعي ادراك شده و اميد به زندگي، خودشكوفايي و اميد به زندگي و خودشكوفايي و حمايت اجتماعي ادراك شده سالمندان شهر تهران رابطه مثبت و معناداري وجود دارد (P 0/05). نتايج تجزيه و تحليل رگرسيون نيز بيانگر آن بود كه متغيرهاي خودشكوفايي و حمايت اجتماعي تأثير مستقيمي بر اميد به زندگي دارند. بر مبناي نتايج، حمايت اجتماعي ادراك شده در سالمندان مقيم سراهاي سالمندان و خودشكوفايي در سالمندان غيرمقيم در اين مراكز تأثير بيشتري بر اميد به زندگي آن ها داشته اند (P 0/05). نتيجه گيري: يافته هاي مطالعه حاضر حاكي از آن است كه با فراهم آوردن زمينه هاي مناسب جهت بهبود كيفيت، تقويت و ايجاد شاخصه هاي حمايت اجتماعي ادراك شده و خودشكوفايي در سالمندان (سالمندان مقيم سراهاي سالمندان و سالمندان غيرمقيم در اين مراكز) مي توان اميد به زندگي را در آن ها بهبود بخشيد.