نقش حس انسجام، ناگويي هيجاني و مهرباني با خود در پيش بيني بهزيستي روان‌شناختي در دانش‌آموزان دختر داراي ديسمنوره اوليه

زمينه و هدف: سندرم پيش از قاعدگي، يكي از شايع ترين اختلالات سنين باروري است كه زندگي زنان و دختران را به ميزان قابل توجهي مختل مي سازد، ولي در مورد عوامل روان شناختي و شخصيتي مرتبط با ديسمنوره اوليه اطلاعات كمي در دست است. هدف اين پژوهش تعيين نقش حس انسجام، ناگويي هيجاني و خود دلسوزي در پيش بيني بهزيستي روان شناختي دختران داراي ديسمنوره اوليه بود. روش كار: اين پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش دانش آموزان دختر داراي ديسمنوره اوليه مشغول به تحصيل در دبيرستان هاي ناحيه يك شهرستان رشت در سال تحصيلي 96-1395 بودند. نمونه پژوهش 211 دانش آموز دختر داراي ديسمنوره اوليه بودند كه از ميان 542 دانش آموز، با روش نمونه گيري خوشه اي شناسايي شدند. براي جمع آوري داده ها، از پرسشنامه غربالگري علايم قبل از قاعدگيPSST، پرسشنامه حس انسجام SOC، پرسشنامه خود دلسوزي SCSSF، مقياس الكسي تايمي تورنتو TAS و پرسشنامه بهزيستي روان شناختي ريف RSPWB استفاده شد. داده هاي به دست آمده با SPSS نسخه 16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش همبستگي و تحليل رگرسيون چندگانه استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه حس انسجام (0.474 =Beta) و خود دلسوزي (0.226 =Beta) پيش بيني كننده معناداري براي بهزيستي روان شناختي هستند (0.001 p)؛ در صورتي كه ناگويي هيجاني، بهزيستي روان شناختي دختران را پيش بيني نكرد. نتيجه گيري: اين يافته ها حاكي از نقش حس انسجام و خود دلسوزي در پيشگيري از پيامدهاي روان شناختي اين سندرم است، بنابراين با آموزش روان شناختي خود دلسوزي و ايجاد حس انسجام قوي تر در دختران داراي اين سندرم مي توان بهزيستي روان شناختي اين دختران را افزايش داد.