پيش‌بيني نارسايي قلبي با استفاده از شاخص‌هاي خطرزاي سبك زندگي و اكسيژن مصرفي اوج

زمينه و هدف: شاخص هاي سبك زندگي (سلامت جسماني، ورزش/تندرستي، تغذيه، پيشگيري از بيماري ها، سلامت رواني، سلامت معنوي، سلامت اجتماعي، اجتناب از داروها و مواد مخدر، پيشگيري از حوادث و سلامت محيطي)، فشار خون و آمادگي قلبيتنفسي با عارضه كرونر قلبي در ارتباط هستند؛ اما اينكه كدام شاخص در اولويت است، اطلاعات محدود است؛ بنابراين، پيش بيني نارسايي قلبي با شاخص هاي سبك زندگي و فيزيولوژيكي (فشار خون سيستول، دياستول، نسبت فشار خون سيستول مچ پا به بازو و اكسيژن مصرفي اوج) هدف مطالعه حاضر بود. روش كار: آزمودني هاي اين مطالعه 299 مرد 77-50 سال بودند كه به دليل ناراحتي قلبي به بيمارستان مراجعه كردند. براي تشخيص نارسايي قلبي از پرسشنامه آنژين Rose استفاده شد. به علاوه، پرسشنامه هاي سبك زندگي و سطح فعاليت بدني توسط آزمودني ها تكميل شد. اكسيژن مصرفي اوج نيز به روش غيرورزشي (بر اساس ميزان فعاليت بدني) برآورد گرديد. يافته ها: رگرسيون خطي چندگانه نشان داد كه نارسايي قلبي با استفاده از شاخص هاي سبك زندگي و فيزيولوژيكي به طور معناداري پيش بيني شد (0.457=R و 0.0003=p ). با روش گام به گام، به ترتيب متغيرهاي سلامت اجتماعي، ورزش/تندرستي و پيشگيري از بيماري ها از مهم ترين عوامل در اين پيش بيني بودند. همبستگي سهمي نشان داد كه اكسيژن مصرفي اوج، مستقل از متغيرهاي سن، وزن بدن، شاخص جرم بدن و محيط شكم با نارسايي قلبي ارتباط معكوس و معناداري داشت (0.213=R و 0.0002 =p). نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه شاخص هاي سلامت اجتماعي، ورزش/تندرستي و پيشگيري از بيماري ها نسبت به ساير شاخص ها در پيش بيني نارسايي قلبي در مردان 77-50 سال اهميت بيشتري دارند.