تحليل بقاي نيمه پارامتري و پارامتري بيماران مبتلا به بتا تالاسمي ماژور

زمينه و هدف: بتا تالاسمي ماژور بيماري خوني بسيار سختي است كه علائم باليني آن زودرس بوده و از سنين 63 ماهگي ظاهر مي شوند. اين بيماري جزء شايع ترين بيماري هاي تك ژني در جهان و ايران مي باشد و چنانچه در اولين سال هاي عمر تشخيص داده نشده و تحت درمان قرار نگيرد منجر به مرگ مي شود. در اين مطالعه جهت بررسي عوامل مؤثر بر بقاي بيماران بتا تالاسمي ماژور از مدل هاي نيمه پارامتري كاكس و پارامتري وايبل استفاده و كارايي آن ها مقايسه شد. روش كار: در اين مطالعه گذشته نگر طولي با به كارگيري روش نمونه گيري در دسترس از اطلاعات مربوط به 300 بيمار مبتلا به بتا تالاسمي ماژور كه در طي سال هاي 1373 تا اواسط سال 1396 به درمانگاه تالاسمي ظفر واقع در شهر تهران مراجعه كرده اند، استفاده شد. براي مقايسه مدل ها و انتخاب بهترين مدل از ملاك اطلاع آكاييكه استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار Stata نسخه 13 انجام گرفت. يافته ها: مقادير ملاك اطلاع آكاييكه براي مدل نيمه پارامتري كاكس و مدل پارامتري وايبل به ترتيب 277.600 و 107.211 به دست آمد. بر اساس هر دو مدل كاكس و وايبل متغيرهاي نحوه تزريق خون، سن شروع دسفرال و ميزان رسوب آهن در كبد با بقاي بيماران رابطه معني داري داشتند. بر اساس ملاك آكاييكه، كارايي مدل وايبل بهتر از مدل كاكس بود. نتيجه گيري: با توجه به مقادير به دست آمده، مدل پارامتري وايبل براي تحليل بقاي بيماران مبتلا به بتاتالاسمي ماژور نسبت به مدل نيمه پارامتري كاكس كاراتر مي باشد.